«ماهيت تكنولوژي» در فلسفه هيدگر

«ماهيت تكنولوژي» در فلسفه هيدگر

هيدگر از نخستين متفكراني است كه در تكنولوژي به بررسي شان وجودي تكنولوژي، روح حاكم بر آن و نسبت آن با علم جديد و هنر پرداخت. در اين مقاله سعي برآن است تا تصوير دقيق‌تري از «ماهيت تكنولوژي» در نزد هيدگر ارايه شود و ارزيابي مناسب‌تري نسبت به بدبينانه يا خوش‌بينانه بودن فلسفه تكنولوژي او به عمل آيد. به نظر هيدگر، «ماهيت تكنولوژي» اصلاً چيز فني نيست. او از معناي ابزاري تكنولوژي عبور مي‌كند و به دنبال درك «ماهيت تكنولوژي» از طريق فرهنگ يوناني است. براي اين منظور، مفهوم تكنولوژي را بر اساس تفسير خاصي از عليت كه مبتني بر ظهور است، طرح مي‌كند. بر اين اساس، تكنولوژي نوين ظهور است اما نه اصيل‌ترين و برترين ظهور وجود چون در آن تبيين و تفسير و شناسايي جهان مقصود نيست بلكه مقصود تغيير جهان است. «ماهيت تكنولوژي» اگرچه بدون بشر و نسبت او با هستي موضوعيت پيدا نمي‌كند، اما در عين حال، چنين نامستوري‌اي انسان را در سلطه خود مي‌آورد و او را كنترل مي‌كند و راه چاره براي انسان، برقراري نسبت آزاد با تكنولوژي است. اين گونه فهم «ماهيت تكنولوژي» مويد اين است كه هيدگر بر ضد تكنولوژي نيست، بلكه در نظر او، نبايد تكنولوژي باعث غفلت انسان شود.