بررسي رابطه ميان سكني‌گزيدن و فراخواندن از نظر هيدگر

بررسي رابطه ميان سكني‌گزيدن و فراخواندن از نظر هيدگر

در تفكر جديد، آدمي به فاعل شناسا تبديل شده است و جهان به امتداد صرف و متعلّق شناسايي. حاصل اين تفكر، جدايي بين عالم و آدم و بيگانگي آدمي از جهان است. تلاش هيدگر آن است كه بار ديگر بين جهان و انسان قرابتي را كه تا پيش از دوره جديد وجود داشته است، احيا كند، چرا كه از جمله مهمترين ويژگي هاي دوره جديد، سوبژكتيويسم (اصالت فاعل شناسا) است كه خود باعث شده تا اين بيگانگي معنايي مضاعف پيدا كند. لذا وي به ويژه در دوره متاخر تفكر خويش مي كوشد تا با تامل در معاني حقيقت، سكني گزيدن، ساحت قدس، زبان و عالم بر اين دوگانگي غلبه كند. عالم در نظر او واجد چهار وجه است: فانيان (انسان ها)؛ قدسيان؛ آسمان؛ زمين. آدمي با فراخوانده شدن از سوي هستي در زمين، زير آسمان و در قرب ساحت قدس سكني مي گزيند.