تاريخ شناخت دستگاه گردش خون و بيماري‌هاي آن در دوره اسلامي

تاريخ شناخت دستگاه گردش خون و بيماري‌هاي آن در دوره اسلامي

از مرگ جالينوس تا آغاز قرن 16، جايگاه دانش پزشكي بسيار ارتقاي يافت و زبان‌هاي گوناگوني از جمله يوناني، لاتيني، عربي و فارسي زبان گفتگو و نوشتاري علم پزشكي شد. پزشكان تلمودي در عين پذيرش نبض شناسي جالينوسي، شريان و وريد را از يكديگر تميز مي‌دادند و احتمالاً هيپرتروفي قلب و نارسايي آن را مي‌شناختند. رازي شرحي از نارسايي آيورت (نه بدين نام) مي‌دهد و مي‌توان حدس زد كه وي پيش از ابن النفيس به گونه‌اي با گردش خون ريوي آشنا بوده است و از بيماري‌هايي با نشانه‌هاي انفاركتوس ياد مي‌كند. مجوسي اهوازي نيز با مقوله اخير آشنايي داشته است. در همان روزگار، ابن سينا از ادامه ضربان قلب پس از مرگ در حيوان ياد كرده و به شرح پريكارديت پرداخته است. پس از نظرات همانندي از جرجاني، ابن النفيس آشكارا سخنان جالينوس درباره سوراخ‌هاي عبور خون از سپتوم را مردود دانسته و جريان خون كرونر و ريوي را به درستي شرح داده است.

During the 13 centuries from Galen’s death to the beginning of the 16th century, the world faced a drastic political change which resulted in changing the medical sciences status, therefore medical science papers were written in diverse languages such as Greek, Latin, Arabic and Persian. The Talmudic physicians, while accepting the Galen’s sphygmology could differentiate artery and vein and perhaps recognize the heart hypertrophy and failure. R?z? writing his monographs in Arabic, described a patient with aortic insufficiency (not under this name) and perhaps to be claimed that he, before Ibn Naf?s, somehow had been familiar with pulmonary circulation and diseases with signs of myocardial infarction and Madj?s? Ahw?z? was also familiar with this condition. Ibn S?n? talking about the continuation of heart beat after animal’s death describes pericarditis. Gurg?n? had similar ideas, and then Ibn Naf?s clearly disputed Galen’s ideas about the holes in the heart septum and correctly described the coronary and pulmonary circulations.