بررسي چالشهاي تحقق نظام مصوب برنامه ريزي درسي غير متمركز دانشگاهي از ديد اعضاي هييت علمي رشته علوم تربيتي دانشگاههاي داراي هييت مميزه شهر تهران در سال تحصيلي 89-1388

بررسي چالشهاي تحقق نظام مصوب برنامه ريزي درسي غير متمركز دانشگاهي از ديد اعضاي هييت علمي رشته علوم تربيتي دانشگاههاي داراي هييت مميزه شهر تهران در سال تحصيلي 89-1388

هدف از پژوهش حاضر شناسايي چالشهاي تحقق نظام مصوب برنامه ريزي درسي غير متمركز دانشگاهي از ديدگاه اعضاي هييت علمي بود. روش پژوهش آميخته اي از شيوه هاي تحليل اسنادي و زمينه يابي پرسشنامه ي (پيمايش) بود. جامعه آماري پژوهش شامل 134 نفر از اعضاي هييت علمي رشته علوم تربيتي در دانشگاههاي شهر تهران بود كه از اين ميان 101 نفر به طور تصادفي انتخاب شدند. همچنين، از پرسشنامه اي محقق ساخته براي گردآوري داده ها استفاده شد. يافته هاي پژوهش به ترتيب چالشهاي زير را شناسايي كرد: نبود ساختار تشكيلاتي متناسب دانشگاهي، نهادينه نشدن فرهنگ برنامه ريزي درسي استاد محور، نبود باور باطني اعضاي هييت علمي به اهميت برنامه ريزي درسي استاد محور، نبودن انگيزش شخصي، وجود نداشتن سازكار تامين مالي و اعتباري متناسب دانشگاهي، نبود نظام آموزش، هدايت و حمايت تخصصي دانشگاهي، نبود توانمندي تخصصي برنامه ريزي درسي اعضاي هييت علمي و وجود نداشتن سازكار قانوني متناسب.

The purpose of this study was to identify challenges in realization of universities’ decentralized system of curriculum planning from faculty members point of views. The research method used was a combination of descriptive methods inclusive of document analysis and survey. The statistical population included faculty members in educational sciences in Tehran’s universities in which 101 people were randomly selected. A researcher made questionnaire was used for data gatherings. The research finding identified the following challenges respectively: Lack of appropriate organizational structure, un-institutionalized culture of faculty centered curriculum planning, lack of a real belief in the importance of faculty centered curriculum planning, lack of personal motives; lack of suitable financial and credit supports, lack of an educational system for professional guidance and supports, lack of expertise for curriculum planning in faculty members, and lack of appropriate legal mechanism at universities.