ارزيابي دانشجويان از محيطهاي كارآفرينانه و تبيين رابطه آن با قصد كارآفريني

ارزيابي دانشجويان از محيطهاي كارآفرينانه و تبيين رابطه آن با قصد كارآفريني

قصد كارآفريني يكي از مهم ترين عوامل موثر در راه اندازي يك كسب و كار جديد و كارآفرينانه است. از طرف ديگر، محيطهاي مساعد كارآفريني افراد را به سرمايه گذاري در كسب و كارهاي جديد تشويق و به طور بالقوه قصد كارآفريني افراد را براي سرمايه گذاري در فعاليتهاي مخاطره آميز تقويت مي كند. در اين پژوهش ارتباط بين پنج عامل كليدي محيطهاي كارآفرينانه و قصد كارآفريني در دانشگاه تهران بررسي شده است. پنج عامل محيطي كارآفريني به ترتيب شامل سياستها و رويه هاي دولتي، شرايط اجتماعي-اقتصادي، مهارتهاي كارآفريني و كسب و كار، مساعدت مالي و مساعدت غير مالي هستند. از روش تحقيق توصيفي- پيمايشي براي مطالعه متغيرها استفاده شده است. در اين پژوهش، به منظور اندازه گيري قصد كارآفريني و ديگر متغيرهاي كنترل از پرسشنامه قصد كارآفريني (EIQ) و از تحليلهاي متقارن نيز براي تعيين معناداري ارتباط بين عوامل محيطي و قصد كارآفريني استفاده شده است. در اين پژوهش بين تمامي عوامل محيطي كارآفريني و قصد كارآفريني روابط معناداري وجود داشت. همچنين اهميت مقايسه اي عوامل محيطي، به همراه تحليل هاي متقارن فرعي بر اساس ويژگي هاي افراد نمونه محاسبه گرديده است.

The purpose of this study was to investigate the relationships between five key factors for entrepreneurial environments and entrepreneurial intention in University of Tehran. The five factors of entrepreneurial environments included government policies and procedures, socioeconomic conditions, entrepreneurial and business skills, financial assistance, and non-financial assistance, respectively. The research method used was a survey as a descriptive method of research. In this study, conjoint analysis was used to determine the significance of relationship between environmental factors and entrepreneurial intention. Significant relationships were found between all of these environmental factors and environmental intention. Comparative importance of environmental factors was also calculated, along with sub-conjoint analyses based on characteristics of the sample.