جايگاه شرط اصالت در حقوق كپي رايت آمريكا

تمام دارايي هاي فكري در صورت دارا بودن شرايطي خاص كه در قوانين مالكيت فكري هر كشوري مقرر شده است قابل حمايت مي باشند. آثار ادبي-هنري و يا آثار قابل حمايت در نظام كپي رايت هم مستثنا از اين قاعده ي كلي نيست. اين شرايط بسيار متنوع و از يك دارايي به دارايي ديگر كاملا متفاوت مي‌باشد. حتي با وجود طبقه بندي اين دارايي ها در دو شاخه ي حقوق ادبي-هنري و حقوق مرتبط و يا حقوق كپي رايت و حقوق مالكيت صنعتي و كوشش در جهت يكنواخت سازي شرايط حقوقي حاكم بر اين مصاديق هم چنان اين شرايط نسبت به هر دارايي در همان شاخه متفاوت و گاهي بسيار متفاوت مي‌باشد. به همين دليل شايد يكي از مهم ترين مباحث اين شاخه از حقوق شناسايي دقيق اين شرايط از يك سو و تمييز آن ها از يكديگر بر حسب مصاديق قابل حمايت از سوي ديگر و سر انجام تعيين مرز دقيق اين شرايط مي‌باشد. اين وضعيت در خصوص آثار قابل حمايت در نظام كپي رايت قدري نظام مندتر از دارايي هاي قابل حمايت در شاخه ي حقوق مالكيت صنعتي مي باشد. بر خلاف شاخه ي اخير كه مصاديق اصلي قابل حمايت در آن نظير اختراعات، طرح هاي صنعتي، علايم و نام هاي تجاري، نشان هاي مبدا جغرافيايي، اطلاعات افشا نشده و يا رازهاي تجاري و حتي ارقام گياهي از شرايط نظام‌مندي تبعيت نمي كنند و هريك در صورت وجود شرايط كاملا متفاوت از يكديگر قابل حمايت مي‌باشند، آثار قابل حمايت در نظام كپي رايت از نظم حقوقي بهتري برخوردار مي باشد. در حقوق كپي رايت اثري قابل حمايت است كه علاوه بر داشتن ديگر شرايط نظير ملموس بودن و يا تثبيت در شييي محسوس، عدم مخالفت با نظم عمومي و اخلاق حسنه، «اصيل» باشد. شايد مهم ترين و بحث برانگيزترين شرط حمايت در حقوق كپي رايت اين شرط باشد. اين شرط در قانون حمايت مولفان، مصنفان و هنرمندان سال 1348 با دو بيان متفاوت يعني «ابتكاري» و «ابداعي» بيان شده است. در حقوق كشورهاي كامن لايي نظير انگلستان و آمريكا اين شرط با واژه ي اصالت و يا «Originality » بيان شده است. يكي از بحث انگيزترين جهات اين شرط مفهوم و ميزان اين اصالت است. اما نويسندگان اين مقاله جهت ديگري از بحث در خصوص اين شرط را در حقوق آمريكا طرح مي نمايند. در اين مقاله آنان سعي در پيشنهاد نظامي از كپي رايت آمريكايي دارند كه حقوق و مسيوليت هاي پديدآورندگان را با توجه به ميزان اصالت اثرشان مقرر مي‌دارد. آنان ضمن ناعادلانه و ناكارامد دانستن نظام موجود كه به همه ي آثار داراي شرط استاندارد يعني «حداقل ابتكار» حمايت مساوي اعطا مي‌كند، سعي در معرفي نظامي جاي گزين مي نمايند كه در آن آثار داراي اصالت بالا از حمايت بيش تر برخوردار خواهند شد و پديدآورندگان شان نيز در مقابل دعاوي مالكان آثار قبلي مصونيت خواهند يافت. متقابلا، پديدآورندگان آثاري كه اصالت كم تري دارند از حمايت كم تري برخوردار خواهند شد و بيش تر در معرض مسيوليت ناشي از كپي رايت قرار مي-گيرند. آنان اين پيشنهاد را با طراحي قواعدي براي آثار با اصالت بالا، آثار واجد اصالت متوسط، و آثاري كه از حد پاييني از اصالت برخوردارند يا اصلا اصالت ندارند، ارايه مي كنند. نظر به ابهام اين شرط در حقوق كپي رايت ايران و عدم تبيين اين شرط در رويه ي قضايي و ادبيات حقوقي، ترجمه ي اين اثر و عرضه ي آن به جامعه ي حقوق دانان فارسي زبان شايسته و مفيد به نظر مي رسد.