دعواي اضافي و تغييرات ماده 98 قانون آيين دادرسي مدني

در مورد مبناي دعواي اضافي در حقوق ايران شديداً اختلاف است. به زعم اغلب حقوق‌دانان، دعواي اضافي، در ماده 98 ق. آ. د. م. مورد تصريح قرار گرفته و عبارت است از تغييراتي كه در اين ماده بدون تقديم دادخواست و رعايت تشريفات آيين دادرسي مدني در نخستين جلسه رسيدگي قابل اقامه مي‌باشد. اين عده، ماده 98 و اسلاف آن را مستند دعواي اضافي در حقوق ايران مي‌دانند. در حالي كه به اعتقاد گروهي ديگر، دعواي اضافي متفاوت از تغييرات خواسته مطرح شده در ماده 98 است و مبناي دعواي اضافي در حقوق ايران، خود ماده 17 ق. آ. د. م. مي‌باشد. به همين جهت، همانطور كه از عنوان دعوا برمي‌آيد، اين نهاد، دعوايي است، علي‌القاعده، تمام عيار كه محتاج رعايت تشريفات آيين دادرسي مدني و از جمله تقديم دادخواست است. با توجه به مقدمه‌اي كه گذشت در اين مقاله، براي روشن شدن موضوع و انتخاب درست يكي از اين عقيده‌ها، ابتدا سابقه تقنيني ماده 98 قانون جديد و جايگاه آن بيان شده و سپس، نظرات مختلف در اين خصوص مورد نقد و تحليل قرار گرفته است. پس از نتيجه‌‌گيري نيز، برخي آثار مهم تفكيك دعواي اضافي از تغييرات ماده 98، مطرح شده و نهايتاً دعواي اضافي در حقوق فرانسه و لبنان به نحو اجمالي مطرح گرديده است.