بررسي انگيزش و نگرش دو نمونه از دانشجويان ايراني نسبت به فراگيري زبان انگليسي

اين تحقيق هدفي دوگانه داشت: نخست آنكه با به‌كارگيري ابزارهاي هنجاريابي‌شده در مورد نگرش، انگيزش و علاقه دانشجويان ايراني به زبان انگليسي، مورد بررسي قرار گيرد. دوم آنكه نوع جهت‌گيري غالب و ارتباط آن با برخي از متغيرهاي رواني ـ اجتماعي تحليل شود. در اين پژوهش از روش تحقيق توصيفي ـ پيمايشي استفاده شد. جامعه مورد مطالعه، تمامي دانشجويان شاغل به تحصيل در سال تحصيلي 87-1386 در دانشگاه‌هاي تبريز و كردستان بودند. با استفاده از شيوه نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي، از هركدام از دانشگاه‌هاي مذكور 200 دانشجو انتخاب شدند. در تحقيق حاضر از يك پرسشنامه تركيبي با عنوان مقياس نگرش به زبان انگليسي كه شامل سازه‌هاي اصلي تحقيق است، استفاده شد. نتايج نشان داد كه بيشتر دانشجويان از انگيزش بالايي نسبت به يادگيري زبان انگليسي برخوردارند. در مورد ميزان علاقه به يادگيري زبان انگليسي نيز وضع مشابهي بين دانشجويان وجود داشت. همچنين يافته‌ها نشان داد تجارب يادگيري و آموزشي دانشجويان خارج از نظام رسمي آموزش و پرورش با ميزان انگيزش و نگرش آنان رابطه مثبتي دارد. بين ميزان علاقه و سواد انگليسي والدين با ميزان علاقه و معلومات انگليسي فرزندان همبستگي مثبت وجود داشت. بيشتر دانشجويان تجارب يادگيري زبان خارجه را به غير از مدرسه و دانشگاه نداشته‌اند و همه تلاش‌هاي يادگيري آنان محدود به محيط رسمي آموزشي بوده است. در نهايت، نتايج نشان داد هر دو نوع جهت‌گيري‌هاي ابزاري و انضمامي به ترتيب بر نگرش‌هاي دانشجويان انتخابي غالب هستند.