نگرش و عملكرد اساتيد و رزيدنت‌هاي جراحي عمومي به ابراز خطاي پزشكي

اظهار خطاي پزشكي از جمله وظايف حرفه اي پزشكان است كه متاسفانه با چالش‌هاي متعددي روبه‌رو است. اين مطالعه به هدف بررسي نگرش اساتيد و دستياران جراحي به ابراز خطاي پزشكي و عوامل موثر بر آن انجام شده است. در اين مطالعه‌ي مقطعي توصيفي- تحليلي، پرسشنامه ي خود ايفايي به صورت حضوري در اختيار تمام اساتيد و دستياران جراحي عمومي بيمارستان هاي آموزشي دانشگاه علوم پزشكي تهران قرار گرفت. ميزان پاسخ‌دهي1/84 درصد (53 نفراز63 نفر) بود. به ترتيب 6/39 درصد و 1/49 درصد پزشكان متمايل به ابراز خطاي مينور و ماژور بودند و از ديدگاه افراد ترس از شكايت قانوني از سوي بيمار (7/71 درصد) مهم‌ترين مانع ابراز خطا بود. تنها 7/16 درصد (8 نفر) آخرين خطاي پزشكي خود را به بيمارشان ابراز كرده بودند كه 25 درصد موارد اظهار خطا ( 2 نفر)، شكايت قانوني بيمار را در پي داشت. تفاوتي آشكار ميان ميزان تمايل پزشكان به ابراز خطا و آن‌چه در واقع در طبابت ايشان روي مي‌دهد، وجود دارد كه عمده ترين عامل ايجاد آن از ديدگاه خود ايشان، ترس از شكايت قانوني بيمار است. از طرفي ديگر با توجه به نيازمندي اكثر پزشكان به دريافت آموزش‌هاي مقتضي پيرامون موضوع خطاي پزشكي و مهارت‌هاي ارتباطي، به‌نظر مي رسد كه ايجاد تغييراتي در نظام مديريت خطا به منظور حمايت حرفه اي از پزشكان در مواقع بروز خطا و ارايه ي آموزش هاي لازم پيرامون اصول اخلاقي و مهارت تعامل با بيمار بتواند در برطرف كردن اين تعارض مفيد و موثر واقع گردد.