صفتهاي شاعرانه مشك و نافه در متون نظم فارسي

مشك و نافه به سبب كاربرد هاي گوناگوني كه در زندگي ايرانيان داشتند، بازتاب چشمگيري در ادبيات پارسي يافتند. براي نمونه، شاعران كه به محيط پيرامون خود توجه فراواني ميكردند، براي توضيح دادن پندار هاي خود و نيز ساختن تصوير هاي خيالي، مشك و نافه را همچون بسياري از ماده هاي ديگر در سروده هاي خود به كار بردند و به اين منظور، ميان برخي ويژگيهاي اصلي مشك و نافه، و شماري از ويژگيهاي انسان، هماننديهايي غير واقعي يافتند و صفتهاي شاعرانه چندي به آنها نسبت دادند. اين استفاده از مشك در كاربرد هاي شاعرانه و ادبي، در دوره هاي گوناگون و با توجه به سبك شاعران، متفاوت است. در اين پژوهش افزون بر توضيح اين موارد، به شرح و توصيف شكل مشك و نافه و برخي كاربرد هاي آن كه در ساختن اين كاربرد هاي شاعرانه موثرند نيز پرداخته شده است.

Due to their various applications in Iranians’ life, Musk and Nafeh (aroma) have been marvelously reflected in Persian literature. For instance, those poets who paid more attention to their surroundings, applied musk and Nafeh like many other items in their verses in order to illustrate their own imagines as well as creating fantastic images so for this reason they found unreal similarities among some of main features of musk and Nafeh and some of human characteristics and attributed a few poetic features to them. Such type of employing musk in poetic and literary applications varies in different eras and with respect to poets’ style. In addition to explanation of these cases in this study, we have dealt with description and depiction of musk and Nafeh shapes and some of their applications which are also effective in making such poetic uses.