خاتميت‌ در ولايـت‌ از منظر عرفان و دين با تكيه بر آراي ابن عربي

خاتميت‌ در ولايـت‌ از منظر عرفان و دين با تكيه بر آراي ابن عربي

بي شك يكي از اركان دين ولايت است، تا آنجا كه اعتقاد به ولايت باطن دين و سرّ قبول عبادات تلقي شده است و منقول است كه: «لا تقبل الاعمال الا بالولايه». در عرفان اسلامي ولايت باطن و ركن جميع كمالات انساني و سرآغاز رسيدن به مراتب عالي كمال است. هجويري، عارف بزرگ، در اهميت ولايت گفته ‌است: «بدان كه قاعده و اساس طريقت و معرفت حقّ جمله بر ولايت و اثبات آن است.» (كشف المحجوب،1382، ص 265). بر اساس نصوص شريفه، بالاترين درجه ولايت فقط از آن حقّ تعالي است: « انما وليكم الله ... »، و ساير ولايات جلوه اي است ساري از اين چشمه ازلي. اگر ‌چه در شاخه هاي مختلف علوم اسلامي بحث هاي مستوفايي در باب ولايت صورت گرفته است، ليكن در اين ميان يكي از مهم ترين مباحث بديع، به ويژه از ديدگاه عرفاني، مبحث خاتميت ولايت است كه هنوز هم محل مناقشه و معركه آراي اهل ذوق و صاحب نظران مي باشد. در اين مقاله پس از بررسي گذراي معنا و مراتب ولايت، آراي ابن عربي خصوصاً در مبحث ختم ولايت و خاتم الاولياي به اجمال نقد و بررسي و سپس با تكيه بر نقل، تاكيد مجددي بر اعتقادات ولايي شيعي مي شود.