تاثير تمرين تعادلي Star Excursion Balance Training بر ثبات عملكردي مچ پا از طريق آزمون عملكردي Agility Hop در بيماران مبتلا به بي ثباتي مزمن يك طرفه مچ پا

تاثير تمرين تعادلي Star Excursion Balance Training بر ثبات عملكردي مچ پا از طريق آزمون عملكردي Agility Hop در بيماران مبتلا به بي ثباتي مزمن يك طرفه مچ پا

زمينه و هدف: شيوع بالاي عارضه پيچ خوردگي مچ پا در جامعه انساني و به خصوص در ورزشكاران و عوارض ناشي از مزمن شدن عارضه منجر به كاهش حضور آنان در صحنه هاي مختلف زندگي(ورزش و...) مي گردد. لذا يك آزمون عملكردي مطمين براي بازگشت به فعاليت هاي ورزشي لازم مي باشد. هدف، بررسي تاثير تمرين تعادلي بر فاصله reach شده توسط پاي غير درگير و تاثير آن بر تعادل پوياي مبتلايان به بي ثباتي مزمن يك طرفه مچ پا بوده كه از طريق آزمون عملكرديAgility hop تعيين گرديد. روش بررسي: دو گروه 12 نفري شاهد و مورد از بيماران مبتلا به بي ثباتي مزمن يك طرفه مچ پا تشكيل شد و براي آنها از برنامه هاي مداخله فيزيوتراپي رايج و نوين استفاده گرديد. يافته ها با آمار توصيفي و تحليلي (t زوج) و با استفاده از نرم افزار SPSS 15 تحليل شدند. يافته ها: مقايسه امتيازات مربوط به آزمون تعادلي SEBT در اعضاي گروه مورد، نشان دهنده بهبود تعادل پوياي اين بيماران بود. منتها اين بهبودي كه از طريق افزايش فاصله reach شده پاي غير درگير حين stance روي پاي درگير بوده، در 4 جهت قدامي، قدامي- داخلي، خلفي، و خلفي- خارجي از جلسه 10 الي 12 تفاوت معني داري در بين دو روش مداخله ديده شد(05/0 p < ). نتيجه گيري: هر دو روش مداخله فيزيوتراپي در بهبود تعادل پوياي مبتلايان به بي ثباتي مزمن يك طرفه مچ پا موثر بوده اند، اما چون در 4 جهت از 8 جهت reach شده ، از جلسه 10 تا 12 ، تفاوت معني داري در بين دو روش مداخله ديده شده، لازم است تا تعداد جلسات درمان، به بيش از 12 جلسه ارتقاي يابد تا شايد تفاوت معني داري بين آنها ملاحظه گردد. م ع پ 1390؛‌10(4): 393-383

Background and Objective: The high prevalence of Unilateral Chronic Ankle Instability (UCAI) in human society and particularly in athletes, and possibility of its related side effects to become chronic led to decrease their ability to fulfill the expected roles in different aspects of life. So, in order to return them back to sport activities, a reliable functional test is needed. Hence, the purpose of this research program was decided to study the effect of Star Excursion Balance Training (SEBT) on the distance reached by the uninvolved leg while standing on the involved leg, and its effect on dynamic balance of subjects with UCAI via agility hop test. Subjects and methods: Twenty four patients with UCAI, were randomly assigned to the study and were divided into two groups of 12 subjects. The control and test group participants underwent the conventional and modern physical therapy interventions respectively. Results: Comparison of results regarding the SEBT scores of the test group is witness of improvement of dynamic balance in these patient. These results suggest that despite the improvement that was shown with respect to increase in the reached distance by the unaffected leg, the significant difference between two treatment methods, was evident only in 4 out of 8 directions of anterior, anteromedial, posterior and posteromedial (P?0.05 respectively). Descriptive and analytic (independent t- test) was carried out by SPSS 15 software. Conclusion: Result of this present study revealed the fact that both PT intervention programs were effective in improvement of the dynamic balance of patients with UCAI. However, a significant difference between two intervention programs regarding the reached distance is evident from the session 10 to 12 in 4 directions. So, in order to consider a significant difference between these two intervention programs, it might be essential to increase the number of treatment sessions to more than 12. Sci Med J 2011; 10(4):383-393