تاثيرتعاملي يك دوره تمرين استقامتي و يك جلسه تمرين وامانده‌ساز بر ميزان فعاليت آنزيم‌هاي آسپارتات آمينو ترانسفراز و آلانين آمينو ترانسفراز پلاسمايي در موش‌هاي صحرايي

تاثيرتعاملي يك دوره تمرين استقامتي و يك جلسه تمرين وامانده‌ساز بر ميزان فعاليت آنزيم‌هاي آسپارتات آمينو ترانسفراز و آلانين آمينو ترانسفراز پلاسمايي در موش‌هاي صحرايي

مطالعات انجام شده حاكي از آن است كه تمرين وامانده‌ساز، منجر به بروز آسيب‌هاي كبدي مي‌شود. در برخي از مطالعات بيان شده است كه انجام تمرينات استقامتي منظم مي‌تواند مانع از بروز آسيب‌هاي كبدي ناشي از تمرين وامانده‌ساز گردد، اما در اين زمينه تحقيقات جامعي صورت نگرفته است. هدف از پژوهش حاضر، بررسي تاثير يك جلسه تمرين وامانده‌ساز پس از 8 هفته تمرين استقامتي بر ميزان آسيب كبدي در موش‌هاي صحرايي بود. در اين پژوهش تعداد 40 سر موش صحرايي نر 3 ماهه ويستار با ميانگين وزن 4± 151 گرم به صورت تصادفي به 2 گروه تمرين استقامتي و بدون تمرين تقسيم شدند(هر گروه شامل 20 سر موش). گروه تمرين استقامتي به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته با مدت و شدت فزاينده، روي دستگاه نوارگردان به تمرين پرداختند. پس از 8 هفته، دو گروه به‌طور تصادفي به دو زيرگروه 10 تايي تقسيم شدند كه يك زيرگروه از هرگروه يك وهله تمرين وامانده‌ساز را اجراكردند. پروتكل تمرين وامانده‌ساز شامل دويدن با شيب صفر درجه و افزايش تدريجي سرعت تا 35 متر در دقيقه بود. خونگيري در گروه تمرين استقامتي در مدت 14 ساعت پس از آخرين تمرين، و در گروه وامانده‌ساز بلافاصله پس از تمرين وامانده‌ساز انجام شد و ميزان آنزيم‌هاي آسپارتات آمينو ترانسفراز ( GOT,AST)، آلانين آمينو ترانسفراز (GPT,ALT) و TAC تعيين شد. پس از تحليل آماري با استفاده از آناليز واريانس يك‌طرفه وآزمون تعقيبي توكي در سطح معني‌داري 05/0P < مشخص شد ميزان آنزيم‌هاي كبدي در گروه يك وهله تمرين وامانده‌ساز به طور معني‌داري بالاتر از گروه كنترل بود (05/0P < )، در حالي‌كه افزايش معني‌داري در سطوح آنزيم‌ها در موش‌هاي گروه استقامتي و گروه استقامتي+وامانده‌ساز، نسبت به گروه كنترل مشاهده نشد(05/0P > ). فعاليتTAC در گروه وامانده‌ساز به طور معني داري پايين تر از گروه كنترل بود(05/0P < )ولي تفاوت معني‌داري بين گروه تمرين استقامتي + يك وهله تمرين وامانده‌ساز و گروه كنترل ديده نشد(05/0P > ). اين تحقيق نشان داد كه يك دوره تمرين استقامتي مي‌تواند از آسيب‌هاي كبدي ناشي از تمرين وامانده‌ساز در موش‌هاي صحرايي جلوگيري كند.

Studies have shown that exhaustive exercise results in hepatic injuries. Some studies have shown that regular endurance training can prevent hepatic damages caused by exhaustive exercise, but there is no comprehensive study in this area. The aim of this study was to determine the interaction effect of 8 weeks of endurance training with one session of exhaustive exercise on hepatic injury in rats. Forty male rats with mean weight of 151±4 gr were randomly divided into endurance training (n=20), and untrained (n=20) groups. Endurance training group performed 8 weeks of training program, 5 day a week, consisted of treadmill running with gradual increase in speed and time. After 8th weeks of endurance training both groups were divided into 2 subgroups (n=10). Of these one of each subgroup performed exhaustive exercise consisted of 10 min running at the speed of 20 m/min which was gradually increased to the speed of 35m/min with 0 gradient until exhaustion. Blood samples for the measurement of GOT, GPT and TAC were collected 14 hours after the last session of endurance training and immediately after exercise for exhaustive exercise groups. Data were analyzed by using one-way analysis of variance and Tukey tests at significant level of p < 0.05.Results showed that the level of plasma GOT, GPT enzymes in exhaustive group was significantly higher than control group (p < 0.05), whereas no significant increases were observed in the activity of these enzymes in endurance training group and endurance training plus exhaustive group (p > 0.05). The level of TAC in exhaustive exercise group was significantly lower than control group (p < 0.05), though there was no significant difference between the control and endurance training plus exhaustive exercise group (p > 0.05). This study showed that endurance training could inhibit the hepatic damages induced by exhaustive exercise in rats.