تاثير سه برنامه سرد كردن فعال بر ميزان دفع لاكتات خون و تعداد ضربان قلب، پس از يك فعاليت بيشينه در ورزشكاران رزمي كار

تاثير سه برنامه سرد كردن فعال بر ميزان دفع لاكتات خون و تعداد ضربان قلب، پس از يك فعاليت بيشينه در ورزشكاران رزمي كار

هدف اين تحقيق، مقايسه تاثير سه برنامه مختلف سرد كردن فعّال بر ميزان دفع لاكتات خون و تعداد ضربان قلب به دنبال يك فعاليت بيشينه در ورزشكاران رزمي كار بود. 10 ورزشكار رزمي كار ‌به صورت تصادفي ساده انتخاب، و بر اساس حداكثر اكسيژن مصرفي از طريق آستانه بي‌هوازي همگن ‌شدند. آزمودني‌ها پس از اجراي سه وهله فعاليت بيشينه بروس در طي سه روز مختلف با فاصله زماني 72 ساعت، 3 برنامه مختلف سرد كردن 10 دقيقه اي شامل: الف- 5 دقيقه دويـدن نـرم و آهـسته + 5 دقيقه كشـش ايستـا، ب- 5 دقيقه كشش ايستا + 5 دقيقه دويدن نرم و آهسته، ج- 5/2 دقيقه دويدن نرم و آهسته +5/2 دقيقه كشش ايستا + 5/2 دقيقه دويدن نرم و آهسته + 5/2 دقيقه كشش ايستا را انجام دادند. سطح لاكتات خون و تعداد ضربان قلب آزمودني‌ها در فواصل زماني قبل، بلافاصله پس از فعاليت و دقايق 5، 10 و 20 دوره سرد كردن، اندازه گيري شد. براي تحليل آماري داده‌ها از تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و آزمون تعقيبي توكي درسطح 05/0?P استفاده شد. تفاوت معني‌داري ميان سه برنامه سرد كردن فعال در ميزان كاهش سطح لاكتات خون وجود نداشت. برنامه سرد كردن دوم، بيشترين تاثير را در كاهش تعداد ضربان قلب پس از فعاليت بيشينه در مقايسه با برنامه‌هاي اول و سوم داشت (05/0?P). همچنين برنامه سرد كردن دوم باعث كاهش بيشتر تعداد ضربان قلب نسبت به برنامه‌هاي اول و سوم در دقيقه 5 (05/0?P و 8/9=F) و دقيقه 10 (05/0?P و 7/8=F) گرديد. بر اساس اين نتايج مشخص شد كه احتمالاً زمان كافي براي سرد كردن، بيشتر از 5 دقيقه است. از طرفي، تغيير در ترتيب اجراي سرد كردن فعال (با شدت يكسان)، تاثيري در كاهش سطح لاكتات خون ايجاد نمي كند.

The present study aimed to compare the effects of three selected active cool-down programs on blood lactate removal and heart rate in athletes. Ten martial art athletes randomly were selected and homogenized by measuring the maximum oxygen consumption using the means for anaerobic threshold. For performing the test, participants administrated 3 rounds of maximal exercise (Bruce test) in 3 separate days with the time interval of 72 hours, which were followed by performing 3 different ten-minute active cool-down programs including: A) a 5-minute jogging plus a 5-minute static stretch; B) a 5-minute static stretch plus a 5-minute jogging; and C) a mixture of 2.5-minute jogging, 2.5-minute static stretch, 2.5-minute jogging, and 2.5-minute static stretch. Similarly, after each program, they had a ten-minute passive cool-down. The level of blood lactate and heart rate of the participants were measured before exercise, immediately after exercise and at 5th, 10th and 20th minutes of the recovery phase. Data were statistically analyzed by using repeated measures of ANOVA and Tueky post-hoc test at a significance level of P?0.05. No significant difference was observed between the three active cool-down programs in decreasing the level of blood lactate at the different times of recovery. The second active cool-down program had the highest effect on decreasing the heart rate after the maximal exercise in comparison to the first and third programs (P?0.05). However, the difference between the first and third program was not significant. Moreover, the second recovery program caused a higher decrease in heart rate compared to the first and third programs in the 5th minute (F=9.8, P?0.05) and the 10th minute (F=8.7, P?0.05), but no significant difference among the programs was observed in the 20th minute. The results showed that the suitable time for recovery, must be more than 5 minutes. In addition, changing the order of active recovery program (all three programs were performed with equal intensity), made no significant difference in the mean of blood lactate reduction.