بررسي معماري سنتي همساز با اقليم سرد مطالعه ي موردي: شهر سنندج

چكيده در كشور ما مناطق اقليمي متفاوت و شرايط آب و هوايي در فصول سال مختلف مي باشد، معماري سنتي راه حل ها و شيوه هايي منطقي جهت فراهم نمودن شرايط آسايش انسان را ابداع نموده است. يكي از سمبل‌هاي معماري پايدار، معماري سنتي ايراني است كه به موضوع‌هاي اكولوژيكي و كارايي انرژي، هم به لحاظ پايين بودن قيمت اوليه و هم به لحاظ پايين بودن قيمت جاري و كاركردي بنا، پاسخگو بوده است. در بررسي بناهاي سنتي و بومي ، استفاده از انرژي هاي تجديد پذير همچون جريان هوا ، نور ، حرارت آفتاب و ... در ساخت و سازها مد نظر سازندگان بوده است ، همچنين سعي شده است تا ساخت بنا كم ترين تأثير منفي را بر محيط زيست داشته باشد. مهم ترين نكته در معماري جديد استفاده بيش از حد از انرژي هاي غير قابل تجديد(فسيلي) است كه علت اصلي آن استفاده از مصالح نامناسب و حمل و نقل آنها و طراحي اشتباه بنا با استفاده از وسائل گرم كننده و خنك كننده با توجه به شرايط اقليمي است. در اين مقاله سعي گرديد تا ويژگي هاي معماري سنتي ايران در شهر سنندج و اقليم سرد بررسي شود تا بدين طريق به ارتباط معماري گذشتگان در جهت استفاده بهينه از انرژي و پايداري محيط اشاره شود.