بررسي رابطه بين دوره تصدي حسابرس و مديريت سود

اين مطالعه رابطه ميان طول دوره تصدي حسابرس و ميزان مديريت سود را در مورد 133 شركت از شركتهاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طي سالهاي 1379 تا 1385 مورد بررسي قرار مي دهد. در اين تحقيق ابتدا رابطه ميان دوره تصدي حسابرس و قدر مطلق اقلام تعهدي اختياري به عنوان انعطاف پذيري در مديريت سود مورد آزمون قرار گرفته است كه نتايج نشان مي دهد با افزايش دوره تصدي حسابرس، انعطاف پذيري مديريت در استفاده از اقلام تعهدي اختياري افزايش مي يابد. سپس در بررسي رابطه ميان دوره تصدي و سطح اقلام تعهدي اختياري، نتايج به رابطه منفي معناداري رسيده كه بيانگر اين ادعا است كه مديريت از انعطاف پذيري به وجود آمده در جهت منفي استفاده مي كند. بنابراين با توجه به يافته هاي اين تحقيق مي توان گفت وجود رابطه طولاني مدت ميان صاحبكار و حسابرس، باعث افزايش انعطاف پذيري مديريت در استفاده از اقلام تعهدي اختياري مي گردد؛ اما اين استفاده بيشتر در جهت كاهش سود (محافظه كارانه) است.

This paper examines the relationship between the length of auditor tenure and the extent of corporate earnings management. In particular, we test the relationship between the length of auditor tenure and the magnitude of absolute discretionary accruals, using a sample of 133 firms over the period 1379 to 1385. We find a positive relationship between the tenure and absolute discretionary accruals. These findings show that as auditor tenure increases, the reporting flexibility in management using discretionary accruals rises. We also examine the relationship between auditor tenure and signed discretionary accruals. We find a significant negative relationship that is consistent with the view that management uses reporting flexibility to reduce reported earnings.