مقايسه اثر درماني فلوكسيتين، سيتالوپرام، استروژن و پروژسترون و دارونما در بهبود گُر‌گرفتگي (Hot flash)، در زنان پري‌منوپاز

زمينه و هدف: فراواني و موربيديتي گرگرفتگي منجر به درمانهاي متعدد چه هورموني و چه غير هورموني در سال‌هاي اخير شده است. كاربرد فلوكسيتين و سيتالوپرام با عوارض محدود و قابليت تحمل بالا توسط اغلب خانم‌هاي مبتلا به گرگرفتگي مورد توجه محققين قرار گرفته است ولي در مورد كاراييشان اختلاف نظر زياد است. در اين مطالعه اثرات فلوكسيتين، سيتالوپرام، هورمون درماني و دارونما در درمان گرگرفتگي پري منوپوزال مقايسه شد. روش بررسي: اين مطالعه يك كارآزمايي باليني تصادفي شده بود (RCT). جامعه مورد مطالعه شامل زنان 55-46 ساله با علايم گر گرفتگي كه حداقل 1 سال از قطع قاعدگي و اثبات يايسگي آنها گذشته بود مي‌باشد. روش نمونه‌گيري بلوك بندي تصادفي بود و نمونه‌ها در چهار گروه فلوكستين، سيتالوپرام، هورمون درماني و دارونما مورد مطالعه قرار گرفتند. داده‌ها پس از جمع‌آوري وارد رايانه شده و با استفاده از نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون‌هاي كاي دو، آناليز واريانس و كروسكال واليس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: گروه‌هاي مورد مطالعه از نظر ميانگين مدت منوپوز، سابقه ابتلا به بيماري مزمن، مصرف دارو و فراواني فشار خون در ابتداي مطالعه تفاوت معني‌داري با هم نداشتند. اما بين ميانگين سني گروه‌ها اختلاف معني‌داري وجود داشت (03/0P=). كاهش ميانگين دفعات گرگرفتگي بعد از مداخله در گروه استروژن + پروژسترون 57%، گروه فلوكستين 7/74%، گروه سيتالوپرام 8/81% و دارونما 80% بود (001/0p < ). نتيجه‌گيري: با توجه به درصد بالاي موفقيت درمان داروهاي سيتالوپرام و فلوكستين در درمان گرگرفتگي و كم عارضه بودن آنها، استفاده از اين داروها در درمان گرگرفتگي به عنوان جايگزين مناسبي براي هورمون درماني و در افرادي كه در آنها مصرف استروژن ممنوعيت دارد و يا به عللي تمايل به مصرف استروژن ندارند، به عنوان گزينه مناسبي بايد مد نظر قرار گيرد.

Background and Aim: Frequency and morbidity of hot flushes has led to development of multiple hormonal and non hormonal treatments in the recent years. Fluoxetine and citalopram with limited side effects and high tolerability by most women with hot flushes have attracted the researchersʹ attention but there are plenty of rooms for disagreement on their effectiveness. In this study the effects of fluoxetine, citalopram, hormone therapy and placebo on perimenopausal flushes, were compared with one another. Materials and Methods: This study was a randomized clinical trial (RCT). The study population included 46 to 55 year old women with hot flush who had lack of menstruation and reached menopause for at least 1 year. Sampling method was blocked randomization and the patients were divided into four groups including fluoxetine, citalopram, hormone therapy and placebo groups. The collected data were introduced into the SPSS software and analyzed by chi- square, ANOVA and Kruskal-Wallis tests. Results: There were no significant differences between the groups in the mean duration of menopause, history of any chronic disease, drug use and frequency of hypertension before intervention (p < 0.05). But there was significant differences between the values of the mean age of the groups before intervention (P=0.03). The mean frequency of hot flushes decreased by 57%, 74.7%, 81.8% and 80% after intervention in estrogen + progesterone, fluoxetine, citalopram and placebo groups respectively (P < 0.001). Conclusion: Considering the high rate of success of the treatment of the hot flushes with citalopram and fluoxetine and few side effects of these drugs, they can be regarded as good alternatives to hormone therapy and for thoese who are not willing to take estrogen.