تاثير فعاليت ورزشي استقامتي بر نشانگر قلبي و التهابي قايقرانان مرد نخبه

تاثير فعاليت ورزشي استقامتي بر نشانگر قلبي و التهابي قايقرانان مرد نخبه

به دنبال افزايش نارسايي قلبي در ورزشكاران در دهه هاي اخير مطالعاتي ارزيابي غلظت پلاسمايي NT-proBNP (N-Terminal protein Brain Natriuretic Peptide) را به عنوان يك شاخص تشخيصي براي شناسايي و پيش گويي نارسايي قلبي يا افراد مظنون به بيماري قلبي معرفي كرده اند كه مقادير آن متناسب با شدت نارسايي قلبي افزايش مي يابد.1 در ارتباط با شدت آسيب بافت ها و التهاب ناشي از آن برخي محققان بيان كرده اند انقباض هاي شديد مي تواند، مكانيزم توليد و ترشح IL-6 را تحت تاثير قرار دهد و آسيب ناشي از فعاليت ورزشي را محرك اوليه توليد و ترشح IL-6 و پيشرفت نارسايي قلبي بيان مي-كنند.2 بنابراين بررسي ويژگي هاي فيزيولوژيكي قلب ورزشكاران هنگام فعاليت هاي ورزشي استقامتي و شناخت عوامل پاتولوژيكي قلبي مي تواند زمينه منطقي مناسبي را در شناسايي ورزشكاراني كه در معرض خطر هستند فراهم كند. لذا هدف از انجام اين مطالعه، بررسي تاثير فعاليت ورزشي استقامتي قايقراني بر نشانگر بيوشيميايي(NT-proBNP) و التهابي (IL-6) در قايقرانان مرد نخبه بود. آزمودني هاي اين تحقيق نيمه تجربي را كليه قايقرانان مرد تيم ملي (10 نفر) با ميانگين سني2/3±5/22 سال و وزن 2/7±7/78 كيلوگرم و قد 3/4±1/184 سانتي متر و سابقه ورزشي دست كم 4 سال تشكيل دادند كه مسافت هشت كيلومتر را با شدت 75 تا80 درصد حداكثر ضربان قلب به مدت 60 دقيقه پارو زدند. نمونه خوني آن ها در 3 مرحله قبل، بلافاصله و 3 ساعت بعد از فعاليت ورزشي گرفته شد. ميزان غلظت پلاسماييNT-proBNP بر حسب pg/ml و به وسيله دستگاه الكتروچميلومينسنس ايمونواسي Roch و ميزان پلاسماييIL-6 به وسيله كيت BMS213HS با حساسيت pg/ml 02/0 اندازه گيري شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آمار توصيفي و آناليز واريانس چندگانه با اندازه گيري هاي مكرر و آزمون t زوجي استفاده گرديد. نتايج تحليل واريانس نشان داد، ميانگين ميزان پلاسماييNT-proBNP آزمودني ها بعد از فعاليت ورزشي استقامتي افزايش معني داري يافت (از 58/7±36/19 به 36/9±05/24) (001/0 > p)، ميانگين ميزان پلاسمايي IL-6 آزمودني ها بعد از فعاليت ورزشي استقامتي كاهش يافت (از297/0±755/0 به 233/0±743/0) (91/0=p). افزايش نسبتاً متوسط ميزان پلاسماييNT-proBNP و محدوده طبيعي آن در اين پروتكل تمريني نارسايي قلبي را نشان نداده است. تحريكات مكانيكي و عصبي- هورموني همراه با كشش ميوسيت هاي بطني در پاسخ به ميزان انبساط بطني مي تواند به افزايش مولكولي NT-proBNP پلاسما منجر شود. مي توان افزايش ميزان پلاسمايي NT-proBNP را به فشار هموديناميكي تحميل شده و پاسخ فيزيولوژيكي قلب دركاهش فشار قلبي نسبت داد. با توجه به آن كه پاكسازي و تخريب اوليه NT-proBNP پلاسما از طريق آندوپپتيدهاي خنثي (Neutral Endopeptidase) و فيلتراسيون گلومرولي كليه ها صورت مي گيرد و با در نظر گرفتن وزن مولكولي زياد NT-proBNP پلاسما و نيمه عمر طولاني آن (60 دقيقه) مي توان فرض كرد، كه افزايش غلظت پلاسمايي NT-proBNP بعد از فعاليت ورزشي مي تواند در پاسخ به كاهش سرعت تصفيه ترشح اوليه آن از سوي كليه ها باشد. افزايش بيان گيرنده IL-6 عضله در افراد با ظرفيت هوازي زياد كه يك پيامد ورزشي است، به نظر مي رسد مي تواند پيامد كاهش پلاسمايي IL-6 را توجيه كند. برخي يافته هاي اخير از نقش شدت و دوره هاي فعاليت ورزشي بر بيان ژن IL-6 در انواع تارها حمايت مي كنند و ثابت كرده اند كه شدت و مدت فعاليت ورزشي بر بيان mRNA IL-6 تاثير دارد.3 غلظت پلاسمايي IL-6 بدون ترديد تحت تاثير فعاليت ورزشي شديد افزايش و در طي فعاليت هاي طولاني مدت كاهش مي يابد. تغيير پلاسماي IL-6 هنگام فعاليت ورزشي مي تواند مربوط به شدت، مدت فعاليت ورزشي و جرم عضله به كار رفته و ظرفيت استقامتي افراد باشد. برخي نتايج پژوهش هاي پيشين نشان داده-اند، فعاليت هاي ورزشي بر نتايج آزمون هاي آسيب شناختي و هماتولوژيكي تاثير گذارند، درنتيجه غير طبيعي بودن نتايج اين آزمون ها مي تواند ناشي از فعاليت-هاي ورزشي باشد تا فرايند بيماري.]م ت ع پ ز، 13(3):50[