اثر برنامه تمرينات تركيبي منتخب بر توان هوازي، توان بي هوازي، شاخص توده بدن و درصد چربي بازيكنان نونهال دختر نخبه بدمينتون

اثر برنامه تمرينات تركيبي منتخب بر توان هوازي، توان بي هوازي، شاخص توده بدن و درصد چربي بازيكنان نونهال دختر نخبه بدمينتون

تمرين داراي اصولي است كه اين اصول شامل دست كاري چندين متغير در برنامه تمريني ورزشكاران شامل نوع تمرينات، ترتيب حركت يا فعاليت-ها، شدت تمرين (بار تمرين و تكرار)، استراحت بين دوره ها، فعاليت ها و هم چنين تعداد جلسات تمريني مي باشد، تا دوره هاي تحريك و بازيافت توام با هماهنگي هاي مناسب و موثر اين عوامل كه منجر به سازگاري هاي موثر مي گردد، فراهم شود.2،1 از نظر بيولوژيكي، ويژگي ورزش را مي توان در سرعت و مقدار مصرف منابع انرژي خاصي كه در هر عضله وجود دارد، مشاهده كرد. براي مثال، فعاليت هاي ورزشي استقامتي به منابع مربوط به سيستم هوازي نياز دارد و فعاليت هاي ورزش قدرتي و پرتوان به منابع انرژي سيستم غيرهوازي وابسته مي باشند. ورزش بدمينتون به درگيري تمام سيستم هاي انرژي نياز دارد، بنابراين، شناخت روش هاي تمريني مناسب براي افزايش كارايي آن ها بسيار پيچيده است و به سنجش و اندازه گيري هاي مكرر و تجزيه و تحليل نتايج نياز دارد. گرچه به نظر مي رسد سيستم انرژي غالب در بازي بدمينتون سيستم بي هوازي باشد كه شامل سيستم انرژي ATP، ATP-PCr وگليكوليز مي باشد ولي سيستم هاي انرژي ديگر هم نقش تعيين كننده دارند. Faude و همكاران در سال 2007 اهميت سيستم هوازي را در اجراي مسابقات بدمينتون نشان دادند. از مشخصه هاي اين رشته ورزشي وعده هاي تمريني متناوب با شدت بالا است كه نسبت كار به استراحت در آن 1 به 2 است و فشار قابل ملاحظه اي را بر روي سيستم قلبي عروقي وارد مي آورد.3 هدف اين مطالعه تعيين اثر يك برنامه تمرينات تركيبي منتخب بر برخي از ويژگي هاي آمادگي جسماني، شاخص توده بدن و درصد چربي بازيكنان نونهال نخبه بدمينتون دختر در مقايسه با تمرينات سنتي بود. به همين منظور 24 بازيكن بدمينتون از ميان باشگاه هاي تهران با ميانگين سني 34/1±14 سال، قد 34/7±05/163 سانتي متر و وزن 33/9±39/54 كيلوگرم از بين 300 بازيكن انتخاب شدند. اين 24 بازيكن به صورت تصادفي در دو گروه كنترل و تجربي قرار داده شدند. يك پيش آزمون براي بررسي وضعيت آمادگي جسماني بازيكنان انجام شد، اين پيش آزمون در سه مرحله در يك روز صبح توسط همكاران انجام گرفت كه اين آزمون ها عبارت بودند از: شاتل ران (توان هوازي)، پرش طول و پرش ارتفاع (توان بي هوازي). درصد چربي بدن (با استفاده از كاليپر از چهار نقطه بدن) و شاخص توده بدن (تقسيم وزن بدن بر مجذور قد) در سه مرحله به دست آمد، در ادامه با كمك كارشناسان و مربيان بدمينتون و با استفاده از منابع علمي، تمرين تركيبي طراحي شده و روي گروه تجربي اجرا شد. اين در حالي بود كه گروه كنترل به تمرين هاي سابق خود ادامه دادند. بعد از هشت هفته تمرين تركيبي پس آزمون نيز در سه مرحله در صبح توسط همكاران به وسيله آزمون هاي قيد شده، انجام شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون t همبسته استفاده شد، اندازه گيري ها در سطح 05/0 > p معني دار در نظر گرفته شد. نتايج نشان داد كه تمرين منتخب بر برخي فاكتورهاي آمادگي جسماني از قبيل توان هوازي (002/0=p)، تاثير معني داري دارد و بر توان بي هوازي در آزمون پرش طول (213/0=p) و پرش ارتفاع (096/0=p)، درصد چربي (06/0=p) و BMI (37/0=p) تاثير معني-داري ندارد. با توجه به اين كه انجام تمرينات تركيبي باعث افزايش در اكثر فاكتورهاي آمادگي جسماني شده است، بنابراين استفاده از آن ها براي بازيكنان بدمينتون دختر توصيه مي شود. البته براي اطمينان از نتايج چنين تحقيقاتي نياز به مطالعات بيشتري است.]م ت ع پ ز، 13(4): 48