تاملي در ساختار و محتواي رمان كوري

رمان « كوري» مشهورترين اثر خوزه ساراماگو، نويسنده نامدار پرتغالي است. اين اثر كه در حوزه رياليسم جادويي نگاشته شده، داستان مردمان شهري است كه بيشتر آنها در فاصله زماني كوتاه كور مي شوند، بدون اينكه از پيش علت خاصي براي كوري آنها شناخته شده باشد. اين نوع كوري مثل فرو رفتن انسان است در يك حوض شير؛ كوري سفيد. نويسنده مي خواهد با تمثيل كوري سفيد، كوري باطني آدميان را گوشزد نمايد، دوري بشر از بصيرت باطني و شعور وجداني. به نظر مي رسد منظور ساراماگو از كوري سفيد، نور سفيد تكنولوژي و دانش تجربي است كه انسان را از تعقل و تعمق درباره حقيقت زندگي، معناي انسانيت و ارزشهاي اخلاقي دور كرده است. به نظر نويسنده، بانويي بصير و آگاه در اين داستان با چشمهاي بيناي خود در ميان كورها زندگي و آنها را راهنمايي مي كند. اين نشان گرايش نويسنده به نقش زن و تاثير متعالي و فرا غريزي فمينيسم است. رمان كوري از سويي به داستان تمثيلي فيل در خانه هندوان شبيه است. مولانا در آن داستان مي كوشد تا نشان دهد توجه انسان از طريق حواس و علوم تجربي به بخشي از حقيقت، موجب غفلت او از بخشهاي ديگر حقيقت مي شود و به دنبال آن، مغالطه جزي و كل صورت مي پذيرد. ساراماگو با داستان كوري نشان مي دهد كه چگونه آدميان مي‌توانند به آساني بصيرت باطني خود را از دست دهند و چون حيوانات كور در ذلّت و پليدي فرو روند و اگر راهنمايي بصير و دانا نداشته باشند و از شخصيتهايي فداكار برخوردار نشوند، در حيرت و نيهيليسم (پوچ‌گرايي) مدرن فرو مي روند و از زندگي با كيفيت باز مي مانند.