استراتژي كوچك‌سازي به عنوان نوعي رويكرد غالب در بخش دولتي جمهوري اسلامي ايران

در عصر معاصر كه هزاره پيچيدگي‌ها و فناوري‌هاي مدرن است، انعطاف‌پذيري و چابكي و تطبيق با تحولّات پرسرعت، انتظاري است كه از سازمان‌هاي دولتي در كشورهاي مختلف مي‌رود. در اين ميان استراتژي كوچك‌سازي، رويكردي غالب براي سازمان‌هاي دولتي جمهوري اسلامي ايران به شمار مي‌رود. اين استراتژي كه رويكرد استنباطي برآمده از اسناد فرابخشي از جمله سند چشم‌انداز بيست ساله و برنامه‌هاي توسعه است، راهكار ارايه شده براي اصلاحات ساختاري در دولت و سازمان‌هاي دولتي محسوب مي‌شود. استراتژي كوچك‌سازي مويد اين مطلب است كه با كاهش هزينه‌هاي اجرايي، حركت دولت به سمت اجراي وظيفه اصلي آن كه عبارت است از نظارت، هدايت و امور حاكميتي در راستاي حكمراني مطلوب اسلامي، هموار شده و سازمان‌هاي دولتي به سمت مشاركت مردم در تصميم‌گيري و اجرا و همچنين تحكيم زيرساخت‌هاي تحقّق عدالت اجتماعي حركت خواهند كرد، چنين اهدافي هم خواسته قانون اساسي كشور است و هم آموزه‌هاي دين مبين، مويد آن است. اين مقاله در پي پاسخ به چهار سوال اساسي زير است: 1) استراتژي كوچك‌سازي چه مبناي تيوريكي و فلسفي دارد؟ 2) چه اهداف، رويكردها و استراتژي‌هايي را دنبال مي‌كند و جايگاه قانوني آن كدام است؟ 3) چه روش‌ها و تكنيك‌هايي در مورد كوچك‌سازي مطرح است؟ و 4) راهكار اجراي كوچك‌سازي در ايران چگونه تبيين مي‌شود؟ هدف مقاله حاضر كه بر مبناي روش تحقيق كيفي و از نوع كتابخانه‌اي و بررسي اسناد و مكتوبات است، يافتن پاسخي براي اين پرسش‌ها مي‌باشد. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه استراتژي كوچك‌سازي به عنوان يكي از مهمترين استراتژي‌هاي اصلاحات ساختاري در سازمان‌هاي دولتي، به عنوان رويكردي غالب شناخته مي‌شود. بديهي است كه اين مقاله در راستاي تبيين ضرورت و اهميّت موضوع مهم كوچك‌سازي بوده و دنبال كردن اين استراتژي و اجراي فرايندي آن، انجام تحقيقات وسيعي را مي‌طلبد.