بررسي سطح هموسيستيين پلاسما در بيماران ديابتي نوع 2 تحت درمان با متفورمين و ارتباط آن با ظرفيت تام آنتي‌اكسيداني، مالون دي آلدهيد، كراتي‌نين سرم، مقاومت انسوليني و كنترل گلايسميك

بررسي سطح هموسيستيين پلاسما در بيماران ديابتي نوع 2 تحت درمان با متفورمين و ارتباط آن با ظرفيت تام آنتي‌اكسيداني، مالون دي آلدهيد، كراتي‌نين سرم، مقاومت انسوليني و كنترل گلايسميك

زمينه وهدف: افزايش هموسيستيين در ديابت با بدعملكردي اندوتليال، مقاومت انسوليني، ديس‌ليپيدمي، كنترل ضعيف بيماري، نفروپاتي، ماكروآنژيوپاتي واسترس اكسيداتيو مرتبط مي‌باشد. بنابراين در اين مطالعه مشاهده‌اي سطوح پلاسمايي هموسيستيين بيماران بررسي شده و ارتباط آن با شاخص‌هاي باليني، بيوشيميايي و تغذيه‌اي مطالعه گرديد. روش بررسي: اين مطالعه مشاهده‌اي روي 70 بيمار مرد ديابتي نوع 2 تحت درمان با داروي متفورمين (حداقل به مقدار 1500 ميلي‌گرم در روز) انجام گرفت. افراد براساس هموسيستيين پلاسمايي به دو گروه تقسيم شدند: 31 بيمار با هموسيستيين پلاسمايي طبيعي، گروه 1 و 39 بيمار با هموسيستيين بيشتر از 15 ميكرومول در ليتر، گروه 2 را تشكيل دادند. يافته‌ها: بيش از نصف بيماران (1/55 درصد) داراي هموسيستيين پلاسمايي بيشتر از 15 ميكرومول در ليتر بودند و همه بيماران فولات و B12 سرمي طبيعي داشتند. اختلاف فولات، ظرفيت تام آنتي‌اكسيداني وكراتينين سرمي بين گروه‌هاي مورد مطالعه از نظر آماري معني‌دار بود، ولي اختلاف شاخص‌هاي كنترل گلايسميك و مقاومت انسوليني معني‌دار نبود. در آناليز رگرسيون چند متغيره با استفاده از هموسيستيين پلاسما به عنوان متغير وابسته و ديگر متغيرهاي باليني و بيوشيميايي مورد مطالعه به عنوان متغيرهاي مستقل، غلظت هموسيستيين پلاسما وابسته به سن بيماران (344/0=?)، مقادير سرمي كراتينين (351/0= ?)، ويتامين B12 (235/0-= ?)، ظرفيت تام آنتي‌اكسيداني (285/0= ?) و مالون دي‌آلدهيد (245/0= ?) بود. هموسيستيين با شاخص‌هاي كنترل گلايسميك، مقاومت انسوليني و دريافت ويتامين‌هاي گروه B و كافيين ارتباط معني‌دار نداشت. نتيجه‌گيري: جهت بهتر مشخص شدن ميزان هموسيستيين پلاسمايي و رابطه‌ي آن با ظرفيت تام آنتي‌اكسيداني در بيماران ديابتي نوع دو به مطالعاتي كه حجم نمونه‌ي بزرگتري داشته، ارتباط هموسيستيين را با همه‌ي شاخص‌هاي استرس اكسيداتيو در اين بيماران بررسي كند، نياز است.

Background and Objective: In patients with diabetes, elevated homocysteine levels have been reported to be associated with endothelial dysfunction, insulin resistance, dyslipidemia, poor control of disease, nephropathy, macroangiopathy and oxidative stress. Thus, this observational study was performed to determine the plasma homocysteine level and its correlation with clinical, biochemical and nutritional variables. Materials and Methods: This study was performed on 70 men with type 2 diabetes under metformin (at least 1500 mg daily) treatment. Regarding plasma homocysteine, patients were divided into two groups: 31patients with normal homocysteine (group 1: Hcy < 15 µmol/L) and 39 patients with hyperhomocysteinemia (group 2: Hcy > 15 µmol/L). Results: 55.1% patients had hyperhomocysteinemia but none of them had folate and B12 deficiency. Significant differences between the two groups were found for serum folate, total antioxidant capacity and creatinine. No differences were found for insulin resistance and glycemic control. Multiple stepwise linear regression analysis using plasma homocysteine as a dependent variable and all other clinical and laboratory parameters as independent variables indicated that age (?=0.344), creatinine (?=0.351), vitamin B12 (?=0.235), total antioxidant capacity (?=0.285) and malondialdehyde (?=0.245) were independently associated with homocysteine concentration. No correlation was found between the homocysteine and glycemic control, HOMA-IR and intake of B vitamins and caffeine. Conclusion: Further studies with a large sample size are required to assess the association of plasma homocysteine with total antioxidant capacity and other biomarkers of oxidative stress in type2 diabetes.