جنبش هاي جديد اجتماعي و چالش هاي انتظامي

جنبش هاي اجتماعي از نمودهاي جهان جديد به شمار مي رود، تغييرات و تحولات فزاينده فرهنگي و اجتماعي در دهه هاي اخير، گستره متنوعي از جنبشهاي اجتماعي را در جوامع جديد مطرح نموده است، چالش ها و مسايلي چون مسايل زنان، حركتهاي دانشجويي، مسايل قومي، دمكراسي خواهي، سبك هاي نوين زندگي، محيط زيست و شكاف هاي نسلي از مهمترين جنبش هايي است كه نمودهاي آن در ايران هم قابل مشاهده مي باشد. بعد از حوادث سالهاي 1960 و 1970 ميلادي اروپا و نيز تحولات فزاينده عرصه هاي ارتباطات و توسعه سياسي، اين جنبش ها در اشكـال تـازه اي تجـلَي يافته اند. اگر جنبش هاي سنتي به صورت سازمان يافته كانون هاي قدرت سياسي را نشانه گرفته بودند جنبش هاي جديد ماهيتي نامشخص، بدون شكل، سيال و بازيافته اند كـه بـر سلول هـاي ريـز جامعـه مي نشينند و به توليد و بازتوليد هنجارها، ارزش ها، نمادها و خـرده فـرهنـگ هـاي خــاص مي پردازند و هويت هاي فرهنگي را نشانه گرفته اند. سوال اساسي اين تحقيق اين است كه اين جنبش ها با ويژگي هاي مذكور را چگونه بايد مديريت كرد. در همين راستا با استفاده از نظريه ها بويژه ديدگاه هاي آلن تورن و آلبرتو ملوچي به بررسي موضوع پرداخته مي شود. روش گردآوري اطلاعات اسنادي (كتابخانه اي) و شيوه تحليل استنباطي (قياسي) مي باشد. فرض اين جستار بدين صورت است كه جنبشهاي جديد اجتماعي از ابزارها و روش هاي آرام استفاده مي كنند و لذا از منظر انتظامي تهديدنرم محسوب مي گردند و مهار و كنترل آنها نيز با بهره گيري از روشهاي نرم ميسر است. تحليل ها نشان داده در سياست هاي حفظ نظم ومديريت اين جنبش ها، نقش اقتدار پليس نبايدكمرنگ شود اما استفاده از زور مشروع با استفاده ازاطلاعات، تخصصي شدن ساختار مبارزه، استفاده از سياست هاي پيشگيرانه، توجه به مذاكره، . . . مي تواند اثرگذار باشد.