كاربرد رگرسيون فازي در استنباط قوانين بهره برداري از مخازن سدها

يكي از مراحل مهم در توسعه مدل هاي احتمالي ضمني و مدلهاي بهينه سازي بلند مدت بهره برداري از مخزن چگونگي تركيب مجموعه اي بزرگ از جواب هاي بهينه براي ساخت قوانين بهره برداري است . دراين تحقيق در ابتدا يك مدل بهينه سازي از نوع برنامه ريزي پويا DP براي بهره برداري بلند مدت از مخزن توسعه يافته است . سپس مسيرهاي بهينه حاصل از مدل فوق به عنوان ورودي به سه نوع مدل استنباط قوانين بهره برداري شامل رگرسيون خطي چند متغيره رگرسيون فازي وتحليل اماري جريانهاي خروجي استفاده شده اند . تخمين پارامترهاي مدل رگرسيون فازي به حل يك مساله برنامه ريزي خطي منتهي مي شود كه تابع هدف آن حداقل كردن مجموع فازيت مدل است . اين هدف با حداقل كردن بازه تغييرات ضرايب مدل رگرسيون فازي تحت محدوديت قرار گرفتن مقادير مشاهداتي از متغير وابسته در درون بازه تغييرات مقادير فازي پيش بيني شده توسط مدل ، تامين مي گردد . قوانين بهره برداري استنباط شده با سه روش فوق شبيه سازي شده و در سيستم مخزن سد دز مورد ارزيابي و مقايسه قرار گرفتند . نتايج حاصل از مقايسه سه روش فوق نشان مي دهد كه اگر چه قوانين بهره برداري منتج از رگرسيون خطي از نظر برازش به مقادير حاصل از مدل بهينه سازي بر ساير روشها برتري دارد ، ليكن در شبيه سازي ، وخصوصا در مواقعي كه قوانين بهره برداري در شرايط عدم قطعيت ناشي از كمبود اطلاعات آورد ورودي به مخزن ارزيابي شوند ، مدل رگرسيون فازي عملكرد بهتري دارد . اين مساله نشان مي دهد در مواقعي كه مجموعه داده هاي موجود از يك پديده شامل تمامي جنبه هاي رفتاري آن پديده كه در واقعيت بروز ميكنند نباشد تلاش براي يافتن معادله اي كه به بهترين شكل و با كمترين خطا مجموعه اطلاعات مذكور را نمايندگي كند لزوما بهترين راه حل نيست در مقابل بايستي در جستجوي رابطه اي بود كه حساسيت آن د رمواجهه با شرايطي كه در مجموعه داده هاي موجود نمود يافته اند كمتر است .