مقايسه ارزش تشخيصي ليزر فلورسانس (دياگنودنت) با راديوگرافي‌هاي معمولي و ديجيتال در تشخيص ضايعات اوليه پروگسيمالي

چكيده زمينه و هدف: تشخيص ضايعات پوسيدگي دنداني در مراحل اوليه جهت درمان محافظه كارانه لازم است. به علت نياز مبرم به كمك در تشخيص پوسيدگيهاي پروگزيمالي، اين مطالعه با هدف بررسي خصوصيات تشخيصي روش ليزر فلورسنس (DIAGNOdent pen(L.F)) و مقايسه آن با راديوگرافي (Bite-Wing(B.W با فيلم هاي معمول و ديجيتال(D.R) انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه آزمايشگاهي، هشتاد دندان مولر و پري مولر خارج شده كه حداقل يك سطح پروگزيمال بدون حفره پوسيدگي و يا پركردگي داشتند، در بلوك هاي گچي به منظور بازسازي نقاط تماس بين دنداني به صورت چهارتايي مانت شدند. سطوح پروگزيمال هر دندان با L.F مورد معاينه قرار گرفت. از بلوك‌ها راديوگرافي B.W و همچنين راديوگرافي ديجيتال تهيه شد. براي به دست آوردن استاندارد، دندانها برش خورده و مورد معاينه ميكروسكوپيك قرار گرفتند. بهترين نقطه Cut-off توسط آناليز ROC مشخص شد و حساسيت، ويژگي، ارزش اخباري مثبت، منفي و صحت سه روش تشخيصي در مقايسه با روش استاندارد برش بافت شناسي تعيين شد. مقايسه صحت روشها با آزمون McNemar انجام گرفت. يافته‌ها: در تشخيص ضايعات اوليه مينايي L.F بيشترين حساسيت (74/0) و D.R بيشترين ويژگي (95/0) را داشت. L.F بيشترين حساسيت (82/0) و ويژگي (84/0) را در پوسيدگيهاي عاجي دارا بود. در همه انواع پوسيدگي، ارزش اخباري مثبت L.F كمتر و ارزش اخباري منفي آن بيشتر بود. روش مرسوم راديوگرافي با فيلم هاي معمول و راديوگرافي ديجيتال تفاوت معني دار آماري نداشت. نتيجه‌گيري: براي كمك به معاينات باليني در تشخيص ضايعات اوليه از DIAGNOdent مي توان استفاده كرد ولي در هنگام تصميم‌گيري براي درمانهاي مهاجم بايد از روشهاي ديگر هم كمك گرفت. كليد واژه‎ها: ليزر فلورسنس – پوسيدگي پروگزيمال – راديوگرافي بايت وينگ – راديوگرافي ديجيتال