بررسي حجيت شهرت فتوايي در اصول متلقات با رويكردي بر ديدگاه،آيت اله بروجردي،خويي و امام خميني

منظور از شهرت مورد بحث در اين پژوهش، شهرت فتوايي در اصول متلقات است، يعني فتوايي از فقها درباره حكمي از احكام شرعي، شهرت يافته بدون آنكه مستند آن معلوم باشد يا سندي براي آن حكم نباشد يا از آن دوري شده باشد، بحث از حجيت و عدم حجيت شهرت، در شهرت فتوايي مصداق پيدا مي كند كه بيشتر در مبادي استنباط فقها قرارگرفته وديدگاه هاي گوناگوني نسبت به آن ارائه شده است كه آيا چنين شهرتي از وصف حجيت برخوردار هست يا نه؟ در اين ميان گروهي آن را به كلي مردود دانسته اند و گروهي ديگربه طور مطلق حجت مي دانند. اما گروه سوم كه بيشترمورد بحث اين تحقيق است بين شهرت قدمايي و متاخرين تفصيل قائل شده اند. شهرت فتوايي قدما از خصوصيتي برخوردار است كه باعث شده آن را حجت بدانند و آن تعبد خاص قدما به اين كه طبق مضمون روايات ائمه(ع) فتوا مي دادند و سند آن را حذف مي كردند، و ديگر اينكه متون كتب فقهي آنها روايي است و عصر آنها به عصرمعصومين(ع) نزديك است. كه اين خصوصيت باعث حصول وثوق و اطمينان به وجود نص معتبر و كشف از راي معصوم(ع) در نزد فقهايي شد كه شهرت فتوايي قدما را حجت دانسته اند. اما شهرت فتوايي متاخرين را به علت اينكه شكل استنباطي و اجتهادي به خود گرفته است حجت نمي دانند حتي شهرت هاي قبل از زمان شيخ طوسي كه در آنها اعمال نظر و استنباط صورت گرفته است را معتبر نمي دانند.