وضعيت ارايه بازخورد به فراگير درآموزش باليني و عوامل مرتبط با آن از ديدگاه مربيان و دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي خراسان شمالي، سال 89-88

وضعيت ارايه بازخورد به فراگير درآموزش باليني و عوامل مرتبط با آن از ديدگاه مربيان و دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي خراسان شمالي، سال 89-88

زمينه و هدف: ارايه بازخورد موثر به فراگير در حين آموزش باليني، يكي از شاخص‌هاي تدريس اثربخش است. با اين حال، مطالعات نشان مي‌دهد كه گاه اين مرحله مهم در تدريس باليني ناديده گرفته مي‌شود. در پژوهش حاضر وضعيت ارايه بازخورد از سوي مربي به دانشجو در حين آموزش باليني بررسي شده است. مواد و روش كار: در اين مطالعه مقطعي، اطلاعات مربوط به 148 دانشجو و 26 مربي به كمك دو پرسشنامه پژوهشگر ساخته خود ايفا جمع‌آوري شد. پرسشنامه‌ها شامل سوالات مربوط به اطلاعات فردي، و نيز سوالاتي در مورد وضعيت ارايه و دريافت بازخورد در حين آموزش باليني و عوامل مرتبط با آن بود. سپس داده‌هاي مربوطه با استفاده از نرم افزار SPSS16 و آزمون‌هاي آماري تي، من ويتني، ضريب همبستگي اسپيرمن و كروسكال واليس بررسي گرديد. يافته‌ها: بين ميانگين امتيازات وضعيت بازخورد دو گروه دانشجويان و مربيان اختلاف معنا دار آماري وجود داشت (001/0 > P). كليه مربيان بيان داشتند در آموزش خود، بازخورد عملكرد ارايه كرده‌اند، در حالي كه 35/77 % از دانشجويان اظهار كردند بازخورد دريافت نموده‌اند. اكثر دانشجويان و مربيان، ارايه بازخورد را ضروري دانسته و تمايل به دريافت و ارايه بازخورد بيشتر داشتند. همچنين در دو گروه مربيان و دانشجويان، اختلاف معناداري بين امتياز بازخورد در بعد بازخورد شفاهي و رفتاري وجود داشت. در بين موانع ارايه بازخورد در دو گروه دانشجويان و مربيان، بيشترين اولويت مربوط به "زياد بودن تعداد دانشجو" و "تنوع و دوگانگي روشهاي آموزشي اساتيد" بود. نتيجه گيري: وضعيت ارايه بازخورد در آموزش باليني، از ديدگاه مربيان و دانشجويان يكسان نبود.