شيوع گواتر و ميزان يد ادرار دانش‌آموزان دبستاني استان قزوين در سال 1386؛ مقايسه‌ي نتايج 17ساله‌ي برنامه‌ي يددار نمودن نمك‌ها در كشور

شيوع گواتر و ميزان يد ادرار دانش‌آموزان دبستاني استان قزوين در سال 1386؛ مقايسه‌ي نتايج 17ساله‌ي برنامه‌ي يددار نمودن نمك‌ها در كشور

مقدمه: مبارزه با اختلال‌هاي ناشي از كمبود يد در ايران از دو دهه‌ي قبل آغاز، و از اواخر دهه‌ي 80 به عنوان كشور عاري از كمبود يد در منطقه شناخته شده است. هدف اين پژوهش ارزيابي پايايي كفايت يدرساني، 17 سال پس از يددار نمودن نمكهاي مصرفي خانوارهاي كشور، در استان قزوين مي‌باشد. مواد و روش‌ها: در پاييز سال 1386 در يك مطالعه‌ي مقطعي، 1200 دانش‌آموز دختر و پسر دبستاني 8 تا 10 ساله‌ي مدارس استان قزوين به صورت تصادفي و به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب و مورد بررسي قرار گرفتند. داده‌هاي به دست آمده شامل ميزان شيوع گواتر با روش معاينه‌ي باليني، غلظت يد ادرار و يد موجود در نمك خانوارها با مطالعه‌ي سال 1375 و 1380 مورد مقايسه قرار گرفتند. يافته‌ها: ميزان كلي گواتر (3/1-3/0)8/0% بود. هيچ‌‌يك از دانش‌آموزان گواتر درجه‌ي دو نداشتند. ميانه‌ي يد ادرار در 120 دانش‌آموز مورد پژوهش، 151 ميكروگرم در ليتر بوده و (8-6/0) 4% يد ادرار كمتر از 50 ميكروگرم در ليتر داشتند. تنها (80-62) 66% خانوارهاي استان قزوين از نمك يد دار تصفيه شده استفاده مي‌كردند و نحوه‌ي نگهداري نمك نيز در (71-60)65% از خانوارها مناسب بود. (50-10)30% نمك‌هاي مصرفي خانوارها نيز كمتر از 15 گاما يد داشتند. نتيجه‌گيري: 17 سال پس از غني سازي نمك‌هاي مصرفي كشور با يد، شيوع گواتر در استان قزوين كاهش قابل ملاحظه‌اي پيدا نموده و ميانه‌ي يد ادرار نيز در حد مطلوب است كه بيانگر موفقيت برنامه‌ي مبارزه با كمبود يد و پايش منظم آن در كشور مي‌باشد.

Introduction: The iodine deficiency elimination program, which began two decades ago, has resulted in Iran becoming an Iodine Deficiency Disorders (IDD) free country in the Middle-East region. This study was performed to evaluate the adequacy of iodine supplementation after 17 years of universal salt iodization in the province of Qazvin. Materials and Methods: In a cross-sectional study, 1200 schoolchildren (600 girls and 600 boys), aged 8 to 10 years, were randomly selected from Qazvin province, and evaluated in 2007. Goiter prevalence, urinary iodine excretion and iodine content of household salts were measured and the data obtained were compared with those obtained in 1996 and 2001. Results: Total prevalence of goiter was 0.8%; and no grade 2 goiter was seen. One-tenth of the children enrolled for goiter assessment, were randomly selected for urinary iodine measurement. The median urinary iodine in these 120 schoolchildren was 151 µg/L, with 4% having urinary iodine excretion less than 50µg/L. Sixty-six percent of households were using purified iodized salt, 65% of households had appropriate salt storage, and 30% of the household salts contained less than 15 µg iodide. Conclusion: Goiter prevalence has significantly decreased in Qazvin province, 17 years after universal salt iodization. Similar to reports from 1996 and 2001, the median urinary iodine of schoolchildren was adequate, indicating a well established sustainable IDD program in Iran.