بررسي خصوصيات مولكولي و الگوي حساسيت آنتي بيوتيكي استافيلوكوكوس اريوس مقاوم به متي سيلين در بيمارستان آموزشي شهيد بهشتي كاشان

بررسي خصوصيات مولكولي و الگوي حساسيت آنتي بيوتيكي استافيلوكوكوس اريوس مقاوم به متي سيلين در بيمارستان آموزشي شهيد بهشتي كاشان

چكيده زمينه و هدف: استافيلوكوكوس اريوس مقاوم به متي‌سيلين شايع‌ترين عامل عفونت بيمارستاني و عامل مهم ابتلا و مرگ و مير در جهان است. هدف از اين مطالعه تعيين الگوي مقاومت آنتي‌بيوتيكي و ساب تايپ‌هاي SCCmec در سويه‌هاي استافيلوكوكوس اريوس مقاوم به متي‌سيلين (MRSA ) بود. روش بررسي: اين مطالعه‌ي توصيفي بر روي 87 سويه‌ي MRSA جدا شده از نمونه‌هاي باليني بيمارستان آموزشي شهيد بهشتي كاشان در سال 1389 انجام پذيرفت. الگوي حساسيت و مقاومت نسبت به 10 آنتي بيوگرام با روش ديسك ديفيوژن تعيين گرديد. ژن mecA و ژنوتيپ SCCmec با روش Multiplex PCR تعيين گرديد. يافته ها: از87 سويه‌ي MRSA بيشترين مقاومت نسبت به اريترومايسين، كليندامايسين، كوتريموكسازول و تتراسايكلين مشاهده شد. حساس‌ترين آنتي‌بيوتيك آميكاسين بود. همه سويه‌ها به بتالاكتام‌ها مقاوم بودند. همه سويه‌هاي MRSA حداقل به سه كلاس آنتي‌بيوتيكي مقاوم بودند. همه سويه‌ها به ونكومايسين حساس بودند. 3 سويه (4/3 درصد) داراي ژن SCCmec type I، 12 سويه (8/13 درصد) SCCmec typeII ، 8 سويه (2/9 درصد) SCCmec type IVb، 4 سويه (6/4 درصد) SCCmec type IVd و 3 سويه ( 4/3 درصد) SCCmec typeV بودند. 57 سويه (5/65 درصد) قابل تايپينگ نبودند. نتيجه‌گيري: افزايش مقاومت به چند آنتي‌بيوتيك، زنگ خطري براي درمان عفونت‌هاي ناشي از MRSA مي‌باشد. يافته‌هاي اين مطالعه نشان داد كه سويه‌هاي MRSA در بيمارستان ما تايپ‌هاي مختلفي از SCCmec را حمل مي‌كنند. تايپ‌هاي SCCmec نوع II و IV غالب‌ترين تايپ‌ها بودند.

Background and Objective: Methicillin resistant Staphylococcus aureus (MRSA), which is the most common cause of nosocomial infection, has been a major cause of morbidity and mortality around the world. This study was carried out to find out the resistance pattern and staphylococcal cassette chromosome mec (SCCmec) typing among MRSA. Materials and Methods: This descriptive work was done on 87 Methicillin resistant Staphylococcus aureus isolates which were collected from the patients with infections in a teaching hospital in Kashan, Iran, during the period of 2009. The isolates were tested for antibiotic resistance by the disc-diffusion method, covering 10 antimicrobials. The genotypes of SCCmec subtypes were determined by multiplex PCR. Results: Amomg 87 MRSA isolated tested; the highest resistance was shown against erythromycin, clindamycin, sulfamethoxazole-trimethoprim, and tetracycline respectively. By contrast, the highest sensitivity was shown to amikacin. All of the isolates were resistant to Beta-lactams. All of the isolates were resistant to at least three classes of antibiotics, and all of the isolates were sensitive to vancomycin. Three (3.4%) MRSA strains were SCCmec type I, 12 (13.8%) were type II, 8 (9.2%) were type IV-b, 4 (4.6%) were type IV-d, and 3 (3.4%) were typeV. Overall, 57 (65.5%) MRSA strains could not be typed. Conclusion: The rising trend of multi-resistance to antibiotics poses an alarming threat to treatment of MRSA infections. Our findings show that clinical isolates of MRSA in our hospital carrying various kinds of staphylococcal cassette chromosome mec (SCCmec) types. SCCmec typse II and IV were the predominant strain of MRSA identified.