اثربخشي مداخله افشاي هيجاني در كاهش استرس و بازداري بيماران داراي اختلال روان تني

اثربخشي مداخله افشاي هيجاني در كاهش استرس و بازداري بيماران داراي اختلال روان تني

مقدمه: اين پژوهش با هدف كاهش استرس و بازداري از طريق برون ريزي هيجاني با ساختار نوشتاري در بيماران مبتلا به اختلال روان تني انجام شده است. روش كار: پس از تكميل پرسش نامه هاي استرس ادراك شده و مكانيزم هاي دفاعي، 43 بيمار مبتلا به اختلال روان تني از ميان مراجعه كنندگان به مركز پزشكي بيمارستان امام خميني شهر تهران كه داراي نمره استرس بيشتر از 21 و سركوب بيشتر از 5/11 بودند، انتخاب شدند. آزمودني ها به شكل در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار داده شدند. پس از افشاي هيجاني نوشتاري، داده هاي گردآوري شده به كمك آزمون آماري تي مستقل تحليل شدند. يافته ها: يافته هاي تحقيق نشان داد كه افشاي هيجاني نوشتاري باعث كاهش معنادار استرس ادارك شده آزمودني هاي گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل مي شود (05/0 > P). همچنين بازداري گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل پس از مداخله افشاي هيجاني نوشتاري به طور معناداري كاهش مي يابد (05/0 > P). بحث و نتيجه گيري: اين يافته ها نشان مي دهد افشاي هيجاني نوشتاري اگرچه در زمان نوشتن دردناك است، اما در طولاني مدت بر تعديل و كاهش استرس تاثير مثبت دارد. همچنين اين عمل باعث كاهش پديده بازداري شده و كمك مي كند تا سلامت رواني و جسمي فرد بهبود يابد.

Introduction: The present research aimed at decreasing the stress and inhibition due to discharge of effect with written structure in patients who suffer from psychosomatic symptoms. Material and Methods: After using the perceived stress questionnaire and defense mechanism questionnaire, eventually 43 patients who were suffering from psychosomatic disorder were selected among the patients who had referred to Imam Khomeini Hospital in Tehran. They had obtained M > 21 in perceived stress scale, and their repression mean scores were more than 11.5. This research was conducted based on a quasi-experimental design. Then, they were selected through available sampling and randomly assigned into two groups of experimental and control. After instruction on written emotional expression, the data were gathered and analyzed using T-test. Results: The analysis of data revealed that emotional expression significantly declined the perceived stress levels among subjects of in the experimental group in comparison to the control group (P < 0.05). Furthermore, inhibition scores among the experimental group, compared to the control group, had significantly decreased after emotional expression contribution (P < 0.05). Conclusion: These findings suggest that although emotional expression was very painful in the days which were written, it had positive effects on declining stress levels in the long-term. Also it made a decline in inhibition so that it helped the patients improve their health condition.