عدم و مراتب آن در انديشه مولوي

Non-existence and its Stages in Rumiʹʹs Thought

يكي از كليدي‌ترين واژه‌هاي عرفاني در انديشه مولوي «عدم» مي‌باشد. مولوي در آثارش اين واژه را با «نيستي» به صورت مترادف به كار مي‌برد. اين گزاره عرفاني كه در واقع يكي از هسته‌هاي اوّليه و مركزي انديشه عرفاني مولوي را تشكيل مي‌دهد، در منظومه فكري وي در معاني متفاوت و گاهي مختلف از هم به كار مي‌رود كه براي ناآشناي با زبان و انديشه مولانا، شايد امري مغلق بنمايد. ليكن جريان سيّال ذهن مولوي از اين گزاره، معاني متفاوت خلق كرده است كه از آن نمونه مي‌توان به كاربرد آن در مفهوم اعيان ثابته، عالم ماوراي طبيعت و ماده، دنياي علم خداوند، كارگاه صنع حق، مقام فقر و فنا، انكسار صفات بشري، حقيقت كليه، عالم غيب و مجرّدات، عالم خيال و هوي و هوس اشاره كرد.

One of the key most mystical vocabularies in Rumiʹs thought is "nonexistence". Rumi makes use of its synonym word "absence". This mystical term whish is in fact one of the preliminary and central nucleuses of Rumiʹs mystical thoughts is employed in his mentality in different meanings and sometimes separate from one another so that it may look fallacious to the one who is not familiar with the language and thoughts of Rumi. Thus, Rumiʹs stream of consciousness has created different meanings out of the term out of which one can refer to its application in Aʹyan Thabetah, metaphysics, Godʹs world of knowledge, creation of God, poverty and fatality position, reflection of human features, general fact, invisible and physical world, the world of imagination and whimsical world.