برداشت‌هاي سبك شناختي قصيده ‹‹دندان›› رودكي و تاثير آن بر ادب فارسي

Stylistic Interpretations of Roodaki`s ode “The Tooth”

قصيده معروف رودكي به مطلع : مرا بسود و فرو ريخت هر چه دندان بود نـبود دنـدان، لا بـل چـراغ تابان بـود از قصيده‌هاي معروف و ماندگار زبان و ادب فارسي است كه در واقع زندگي‌نامه منظوم رودكي در سي و چهار بيت است و بسياري از حقايق ادبي و تاريخي روزگار ساماني را هم نشان مي‌‌دهد. درمقاله حاضر، برداشت‌هاي سبك شناختي خود را از اين مقاله ابراز كرده‌ايم و نشان داده‌ايم كه تا روزگار معاصر، هرجا شاعري در وضعيّتي شبيه گرفتاري رودكي در هنگام پيري قرار گرفته است، اين قصيده را استقبال كرده است. از اميرمعزّي تا استاد بهار و اكنون دكترشميسا به اين قصيده توجّه كرده‌اند. سه قصيده اصلي در استقبال رودكي، براي اوّلين بار مطرح مي‌شوند.

Roodaki`s famous ode "The Tooth" is one of the famous and long lasting odes in Persian literature, which is in fact a versed biography of Roodaki in thirty four distitches and reflects many of the literary and historical realities of the Samanid era. In this article, the author presents his stylistic interpretations of this ode, remarking that poets, from Amir Moʹezzi to Master Bahar and to Dr Shamisa (contemporary), welcomed this ode whenever they were in the same old age situation as Roodaki was.