ظهور هجو شهرها در دوره ساماني و غزنوي

The Emergence of City-Satirizing in Samanid and Ghaznavid Eras

مضامين تقليدي هجو از عصر جاهلي تا دوره ساماني و غزنوي با محوريّت هجو شخصي، سياسي و ديني ادامه داشت و شاعران زيادي از قبيل: حطييه، فرزدق، اعشي، جرير، ابن رومي و ديگران در اين موضوعات به هجويه سرايي اقدام كرده‌اند، هجو در شعر فارسي نيز با همان مضامين از دوره‌هاي اوليّه ديده مي‌شود. هرچند از دوره‌هاي اسلامي، اموي و عباسي، قصايدي در وصف و رثاي شهرها به جا مانده، ولي هجو شهرها براي اوّلين بار به صورت مستقل، در قطعاتي خاص توسط شاعران دوره ساماني و غزنوي سروده شده است، و شاعران ايراني شهرهاي زيادي را به زبان عربي و فارسي هجو كرده‌اند و برخي از اشعار هجو در شعر فارسي براي شاعرِان مشكلاتي را به دنبال داشته كه به نام «شهر آشوب» مشهور شده است.

Centering on personal, political, and religious issues, satirizing has existed since the Ignorance Era up to Samanid and Ghaznavid eras. Many Arab poets, such as Hati’eh, Farazdaq, A’sha, Jarir, Ebn Rumi, etc. have had satires on these topics. Persian poetry has also had satires on these topics. Some odes that describe and elegize cities have remained from the 0mavid and Abbassid eras. Satirizing cities was first seen in an in dependent way in special poems by Samanid and Ghaznavid poets. Iranian poets have satirized many cities in Persian and Arabic. Some Persian satires caused their composers some problems, known as “Shahr Ashoob” (mischief –maker).