بررسي اثربخشي روش ارتباط محاوره اي در افزايش سازگاري زناشويي زوج هاي ناسازگار

The Impact of Transactional Analysis Method on Increasing Marital Compatibility of Incompatible Couples

هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي روش تحليل ارتباط محاوره اي در افزايش سازگاري زناشويي زوج هاي ناسازگار است. روش پژوهش شبه آزمايشي، با طرح پيش آزمون و پس آزمون و نمونه گيري به شيوه در دسترس با جايگزيني تصادفي مي باشد. بدين منظور از ميان 54 زوجي كه از طريق اطلاعيه اي داوطلب شركت در اين پژوهش بودند، 16 زوج (32 زن و شوهر) به روش تصادفي انتخاب و پس از رديف كردن نمراتشان، همتا شدند و به طور تصادفي به دو گروه- آزمايش و گواه- تقسيم شدند. زوج هاي گروه آزمايش در 10 جلسه 2 ساعته هفتگي شركت كردند. ابزار پژوهش مقياس 32 سوالي سازگاري دو عضوي اسپانير (DAS) بـود كه در مرحله قبل و بعد از درمانگري و دو ماه بعد از درمان در مرحله پيگيري به طور انفرادي در شرايط كنترل شده در مورد هر دو گروه اجرا شد. داده ها با استفاده از تحليل واريانس اندازه گيري هاي مكرر، آزمون t مستقل و رسم نمودار تحليل شد. يافته ها نشان دادند روش تحليل ارتباط محاوره اي، سازگاري زناشويي، رضايت دونفري، همبستگي دو نفري، توافق دو نفري و ابراز محبت زن و شوهرهاي گروه آزمايش را نسبت به قبل از درمانگري و نسبت به گروه گواه افزايش داده است. نتيجه-گيري تحليل ارتباط محاوره اي با تاكيد بر خودشناسي و با فعال كردن رفتارهاي منبعث از «حالت من بالغ» روش مداخله اي موثري براي حل اختلاف هاي زناشويي و افزايش سازگاري در زوجين ناسازگار است.

The aim of this research is to determine the effect of the Transactional Analysis (T.A.) Method in increasing marital compatibility of incompatible couples. The method design applied is one of quasi experimental. 16 married couples (32 wives and husbands) were chosen randomly amongst 54 couples who volunteered to participate in a pre-test/ posttest design purposefully. Then they were matched on their scores and were assigned randomly to experimental and control groups. The couples in the experimental group participated in 10 weekly sessions, each lasting for 2 hours. The measurement instrument used in this research was Spanierʹs 32item dyadic adjustment scale (DAS, 1976), which was performed individually in an accurate controlled condition in the pre-treatment, post treatment and follow up stages. The data were analyzed using analysis of variance with repeated measurement design, the independent t-test, and drawing graphs. Results indicated that the TA method increased marital compatibility, dyadic satisfaction, dyadic cohesion, dyadic consensus and affectional expression of the experimental group couples compared to the pre treatment condition and to the control group. It is then concluded that T.A., emphasizing self-knowledge and activating behaviors derived from “adult ego”, is an effective intervening method for removing marital disagreements and improving adjustment between incompatible couples