مقايسه ي ميزان بينش در بيماران مبتلا به اختلال خلقي در هنگام پذيرش و ترخيص از مركز روانپزشكي

چكيده هدف مطالعه ي حاضر كه يك بررسي باليني و متمركز بر مسايل شناختي در بيماران رواني است، مقايسه ي بينش در اختلالات خلقي در ارتباط با نوع خلق (افسرده-انيك)، حالت روانپريشي (بدون نشانه هاي روانپريشي، با نشانه هاي روانپريشي همگرا با خلق؛ و با نشانه هاي روانپريشي ناهمگرا با خلق)؛ و‌ تغيير بينش در طول دوره ي بيماري بوده است. هشتاد و شش بيمار داراي تشخيص روانپزشكي بستري شده در مركز روانپزشكي مدرس شهر اصفهان كه داراي دوره هاي مانيا و افسردگي عمده بودند در هنگام پذيرش و همچنين ترخيص از بيمارستان تحت مصاحبه قرار گرفته و از لحاظ سطح بينش به وسيله ي مقياس سنجش ناآگاهي از اختلال رواني توسط روانشناسان باليني و روانپزشكان مركز مورد سنجش قرار گرفتند. يافته هاي پژوهش نشان داد كه در هنگام پذيرش بيماران مانيك نسبت به بيماران افسرده داراي اختلال بينش شديدتري بودند. بيماران افسرده داراي نشانه هاي روانپريشي در مقايسه با افسرده هاي بدون نشانه هاي روانپريشي بينش ضعيف تري را داشتند. همچنين بيماران مانيك بدون توجه به حضور نشانه هاي روانپريشي كلاً بينش ضعيف و پاييني را نشان دادند. در هنگام ترخيص از بيمارستان بعضي از نقايص بينش در بيماران داراي تشخيص مانيا مشاهده شد. مي توان با تكيه بر يافته هاي اين پژوهش نتيجه گيري كرد كه فقدان بينش و نقايص خودآگاهي يك عارضه ي رايج در بيماران داراي تشخيص افسردگي با علايم روانپريشي و مانيا است.