اسلامي‏سازي علوم انساني؛ آسيب‏شناسي

Islamizing Human Sciences; Pathology

اين مقاله به آسيب‏شناسي روند اسلامي‏سازي علوم انساني در ايران مي‏پردازد. علوم انساني كه ابعاد انساني آدمي را مي‏كاود، براي اسلامي‏سازي به سازوكارهاي ويژه‏اي در بعد ساختارهاي آموزشي و پژوهشي، نيروي انساني و توليدات علمي در اين عرصه نياز دارد كه هر سه داراي كاستي‏هايي است. كاركردگرايي به جاي صدق‏گرايي، تبيين‏گرايي به جاي استدلال‏گرايي، كاربردگرايي به جاي علم‏گرايي، نمونه‏هايي از آسيب‏هاي محتوايي در روند اسلامي‏سازي علوم انساني تلقي مي‏شوند. فقدان روش‏شناسي مناسب در اين مسير نيز مشكلاتي را فراروي انديشمندان داخلي قرار داده است. تحقيق حاضر به روش تحليلي و جمع‏آوري اطلاعات به روش اسنادي انجام شده است.

The present paper studies the pathology of the process of Islamizing human sciences in Iran. For Islamizing human sciences, which investigate manʹs human characteristics, especial mechanisms for in research and educational structures, staff and scientific products are needed, and these three have some deficiencies. Functionalism instead of truth-orientation, explication–orientation instead of argument–orientation, and application–orientation instead of scienticism are among the examples of content damages in the process of Islamizing human sciences. Local scholars have been confronted with some problems due to the lack of using proper methods in this process. The data have been gathered from library resources and an analytical method is used in this research.