كيفيت زندگي بيماران مبتلا به هپاتيت‌هاي مزمن B و C مراجعه‌كننده به بيمارستان رازي رشت (1383)

Quality of Life in Patients with Chronic Hepatitis B and C Referred to Rasht Razi Hospital in 2004

مقدمه: هپاتيت هاي مزمن B و C موجب محدوديت عملكرد جسمي، ذهني و در نهايت كاهش كيفيت زندگي در بسياري از اين بيماران مي گردند. بنابراين تحقيقي با هدف تعيين كيفيت زندگي بيماران مبتلا به هپاتيت هاي مزمن BوC در مراجعين به بيمارستان رازي رشت در سال 1383 انجام شد. مواد و روش‌ها: تحقيق حاضر بصورت مقطعي بوده و در روي 74 بيمار مبتلا به هپاتيت مزمن B يا C ساكن شهر رشت انجام شده است. روش نمونه‌گيري به‌صورت غيراحتمالي متوالي بوده است. پرسشنامه اختصاصي سنجش كيفيت زندگي در بيماران مبتلا به بيماري مزمن كبدي شامل 29 سوال 7 گزينه اي بود. سوالات اين پرسشنامه در ارتباط با 6 بعد كيفيت زندگي (شامل: علايم شكمي، خستگي، علايم سيستميك، حالات عاطفي، نگراني و فعاليت) بود. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از آزمون‌هاي آماري كولموگروف اسميرنوف و مدل آماري MANCOVA مورد آناليز قرار گرفت. سطح معناداري آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شد. يافته ها: افراد مورد بررسي شامل 15 نفر (27/20%) نفر مبتلا به هپاتيت مزمن B و59 نفر(72/79%) مبتلا به هپاتيت مزمنC بودند. اختلاف معناداري بين دو جنس از نظر نمره كل كيفيت زندگي مشاهده نشد. همچنين در حيطه هاي مختلف كيفيت زندگي نيز به جز حيطه علايم سيستميك كه ميانگين نمره تطبيق شده زنان (28±43) كمتر از مردان (27±63)بود (007/=P)، در ساير زمينه ها تفاوت معناداري بين دو جنس مشاهده نشد. بيشترين ميانگين نمره تطبيق شده در حيطه علايم شكمي وكم ترين امتياز مربوط به حيطه حالات عاطفي بود. ميانيگن نمره كل تطبيق شده و ميانگين نمره ساير حيطه هاي مورد بررسي در افراد باسواد به‌طور معناداري بيشتر از افراد بي سواد و كم سواد بود. ميانگين نمره كل تطبيق شده كيفيت زندگي در افراد مبتلا به بيماري مزمن همزمان، پايين تر از افراد فاقد بيماري مزمن بود. نتيجه گيري: به‌نظر مي رسد كه در كل، امتياز كيفيت زندگي اين بيماران مطلوب نبوده است و نتيجه مهم ديگر اين‌كه در اين بيماران امتياز كيفيت زندگيشان در هر كدام از ابعاد 6 گانه بعد از درمان تغيير خاصي پيدا نكرده بود كه به نظر مي آيد به‌دليل ترس از اجتماع و يا ننگ اجتماعي ناشي از بيماريشان باشد.