اسناد مجازي و ساختارهاي مختلف آن در مثنوي مولوي

استفاده از تشخيص از شاخصهاي برجسته زبان هنري عرفان است و از جهان‌بيني و نگرش عرفاي هنرمندي چون مولانا نشات ميگيرد. مولانا معتقد است كه تمام مخلوقات و پديده‌هاي هستي، از نوعي حيات و آگاهي و هوشمندي برخوردارند كه نيروي محركه و هدايت كننده آنها بسوي كمال است. بازتاب اين طرز تلقي همه جا بوضوح در آثارش بخصوص مثنوي و غزليات ‌به عنوان يكي از ويژگيهاي مهم زبان و سبك بيان او قابل تشخيص و درخور مطالعه است. مقاله حاضر به بررسي تشخيص و انواع ساختارهاي آن در مثنوي مولانا پرداخته است تا اهميت آن را به عنوان يكي از امتيازات بلاغي و سبكي زبان او بازنمايد و با مقايسه ساختارهاي متنوع تشخيص، ميزان استفاده از هريك را نشان دهد. همچنين با مقايسه تعداد كل اسناد مجازي و تعداد كل پنج شاخص ديگر سبك اين شاعر، يعني تشبيه، تمثيل، اغراق، پارادوكس و حس‌آميزي، برجستگي اين ساختار كه در مقام دوم قرار گرفته است، بيشتر آشكار ميگردد.

Using personification (style) is one of the distinctive characteristics of mystical aesthetic language and it is originated from ideology and attitude of artistic mystic figures like Molana. Molana believes in That all creatures and universe phenomena enjoy type of life, conscience and intelligence, which are impetus and leading factor for them toward wholeness. Reflection of such impression could be identified everywhere obviously in his works, particularly Spiritual Couplets and Sonnets as one of the important characteristics of his language and style and it is subjected to be studied. The present essay deals with personification and types of its structures in Molana’s couplets in order to elaborate their significance as one of the rhetoric and stylistic advantages of his language and to indicate the frequency of using each of them by contrasting of personification various structures. Similarly, by comparison of total number of figurative propositions and all other parameters of the given poet’s style i.e. simile, allegory, hyperbole, paradox and sympathy, uniqueness of this structure, which is situated at second place, may become more evident.