قرآن‌بسندگي و انكار حجيت حديث: بررسي خاستگاه و انديشه‌هاي اهل قرآن/ قرآنيون

Sufficiency of Quran and denial of authority of Hadith Investigation of origin and thoughts of Quranʹʹs followers/ people of Quran

«حديث» پس از قرآن، دومين منبعِ استنباط احكام فقهي و شريعت اسلامي شناخته مي‌شود. عموم مسلمانان حديث را تنها ابزار دستيابي به سنت نبوي يعني قول، فعل و تقرير پيامبر مي‌دانند. بنابراين، حديث نقشي اساسي در شكل‌گيري سنت اسلامي داشته است تا آنجا كه تلقي عام اين است كه حديث همواره از حجيتي بي‌چون و چرا برخوردار بوده است.اين مقاله با رويكرد تحليلي به اين موضوع مي پردازد. بررسي تاريخي نشان مي‌دهد كه حديث همواره از اين مقبوليت و حجيت گسترده و عام بهره‌مند نبوده است. در آثار اسلامي كهن، مخالفت‌هايي با نقل و ضبط حديث و كاربرد آن به‌عنوان منبع استنباط احكام شرعي گزارش شده است. در سده نوزدهم و بيستم ميلادي نيز مجدداً مخالفت‌هايي با حديث شكل گرفته است كه لزوماً محدود به يك منطقه جغرافيايي خاص نيست.

Hadith، second to Quran، is considered as the second source to infer religious injunctions and religious laws of Islam. Most Muslims consider Hadith as the only way to achieve the practice of Prophet، that is، his words، deeds and accounts. Therefore، Hadith has had a basic role in the formation of Islamic tradition، so that most people believe Hadith has always had an indisputable authority. The present paper deals with the matter، using an analytical approach. Historical investigation shows that Hadith has not always enjoyed widespread and popular acceptability and authority. Some disagreements with Hadith transmission and recording، and with its application as a source to infer religious injunction have reported in old Islamic works. There have been disagreements with Hadith in 19th and 20th centuries which are not restricted to a particular geographical region.