استيوآرتريت زانو در كشتي گيران حرفه اي بازنشسته و افراد غير ورزشكار

استيوآرتريت، يكي از شايع ترين بيماري هاي سيستم اسكلتي عضلاني است كه با تغييرات دژنراتيو مفاصل سينوويال همراه با استخوان سازي جديد تظاهر مي كند.1 با وجود مزاياي فراوان فعاليت بدني، خطرهايي كه بافعاليت-هاي ورزشي همراهند مشخص نيستند.2 چابكي و سرعت حركت بسيار بالاي پاها ازضروري ترين فاكتورها براي رسيدن به سطوح بالاي موفقيت در رشته كشتي است و در مقابل، فشار زياد و استفاده بيش ازحد از مفاصل يكي ازعلل آسيب ديدگي وفرسايش مفاصل و بروز بيماري استيوآرتريت مي باشد.3 هدف از اين مطالعه، مقايسه استيوآرتريت زانو در ورزشكاران نخبه بازنشسته كشتي و افراد غير ورزشكار بود. 30 ورزشكار مرد حرفه اي بازنشسته كشتي و غير ورزشكار به عنوان آزمودني با ميانگين سني7±50 سال، قد 49/8±43/176 سانتي متر، وزن 81/8±21/76 كيلوگرم به صورت هدفمند انتخاب و به دو گروه مساوي تقسيم شدند. تشخيص بيماري با تاييد علايم باليني و راديولوژيكي در چهار درجه صفر تا يك توسط پزشك ارتوپد طبقه بندي گرديد و از پرسشنامه جهاني و بومي سازي شده KOOS نيز به منظور اندازه گيري شدت درد، علايم و سنجش محدوديت عملكرد حركتي در فعاليت هاي روزانه، ورزشي، تفريحي وكيفيت زندگي در مفصل زانو استفاده شد، كه براساس پرسشنامه هر آزمودني كه از امتياز كمتري برخوردار باشد، داراي وضعيت وخيم تري بوده و ميانگين پايين تري به او تعلق مي گيرد و براساس معيارهاي Kellgren-Lawrence هرچه درجه استيوآرتريت بيشتر باشد، فرد داراي وضعيت وخيم تري از استيوآرتريت است و ميانگين بالاتري به او تعلق مي گيرد. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون t مستقل و نرم افزار SPSS-17 استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين ميانگين ميزان درجه استيوآرتريت زانو در دو گروه ورزشكار و غير ورزشكار اختلاف معناداري وجود دارد كه اين ميانگين در گروه ورزشكار بالاتر بود. از جمله دلايل آن فشار مداومي است كه فعاليت بدني بر روي مفاصل ايجاد مي كند، و ممكن است ميكروتروماهايي را بر روي مفصل وارد كرده و در نتيجه منجر به فرسايش غضروف مفصلي شود و در نتيجه فعاليت زياد در ورزش هاي با فشار بالا، خصوصا پس از مدت زمان طولاني و در سطح حرفه اي احتمال بروز بيماري استيوآرتريت را افزايش دهد. بين ميانگين ميزان شدت درد، ميزان علايم، ميانگين نمره مشكلات عملكرد حركتي در فعاليت هاي روزانه، ورزشي و تفريحي در دو گروه ورزشكار و غير ورزشكار اختلاف معناداري وجود دارد كه اين ميانگين در گروه ورزشكار پايين تر بود و از جمله دلايل آن از بين رفتن غضروف مفصلي و حجيم شدن حاشيه استخوان ناشي از استيوآرتريت است كه درد، سفتي و محدوديت حركتي در محل مفصل را به دنبال دارد و با ادامه فعاليت نيز وخيم تر مي شود. بين ميانگين نمره كيفيت زندگي در دو گروه ورزشكار و غير ورزشكار اختلاف معناداري وجود داردكه اين ميانگين در گروه ورزشكار پايين تر بود. در نتيجه ورزش كشتي به صورت حرفه اي ودر سطح قهرماني احتمال ابتلا به بيماري استيوآرتريت زانو را در بين ورزشكاران نخبه بازنشسته افزايش مي دهد. ]م ت ع پ ز،1390، 13(8):53[