ارزيابي آب هاي زيرزميني دشت بهار همدان از نظر خورندگي و رسوب گذاري

يكي از هدف هاي آبشناسي تامين آب با ويژگي ها و معيارهاي كيفي مناسب براي بخش هاي شرب، كشاورزي و صنعت است. در اين راستا، خورندگي و رسوب گذاري آب يكي از مشكلات كيفي آن مي باشد كه بر شبكه ي توزيع تاثيري بسزا دارد. بر اين مبنا، براي ارزيابي خورندگي و رسوب گذاري منابع آب زيرزميني دشت بهار از سه شاخص رايزنر، لانژيلر و پوكوريوس استفاده شد. با توجه به بررسي انجام شده در سطح آب هاي زيرزميني دشت بهار، تمايل به رسوب گذاري و خورندگي در آن با غالبيت رسوب گذاري وجود دارد. در ارزيابي رسوب گذاري نمونه ها مشخص گرديد كه اين مشكل در قنات ها كم تر از ساير منابع است؛ اين كاهش به دليل حذف بخشي از مسير جريان با نقب زدن به عنوان كوره ي قنات است. بر اساس شاخص رايزنر، در 7/95 درصد از نمونه هاي آب چاه تمايل به رسوب گذاري مشاهده گرديد در حالي كه بر اساس شاخص پوكوريوس، در 2/53 درصد از نمونه ها مقدار نمايه ي پوكوريوس كم تر از 6 بوده كه در اين حالت نمونه ي آب داراي توان رسوب گذاري مي باشد. بررسي نوع و رخساره ي آب ها نشان مي دهد كه كه 70 درصد از نمونه ها داراي نوع بي كربنات كلسيم، 14 درصد داراي بي كربنات سديك، 4 درصد سولفات كلسيك، 5 درصد بي كربنات منيزيك، 4 درصد سولفات سديك و 3 درصد كلرايد كلسيك است. نتايج نشان دادند كه شاخص لانژيلر كارايي لازم را جهت بررسي رسوب گذاري و خورندگي نمونه ي آب ندارد. در مجموع، منابع آب زيرزميني دشت بهار در محدوده ي كم تا متوسط رسوب گذاري و خورندگي قرار دارند، ليكن رسوب گذاري در سامانه ي آبرساني نسبت به خورندگي محسوس تر است كه سبب كاهش سطح مقطع جريان شده و افت هاي مسير را در پي دارد