مهندسي مجدد و نقش آن در ساختار سازمان هاي اطلاعاتي

Reengineering and its Role in the Intelligence Organizations structure

«سازمان» يك نهاد اجتماعي است كه مبتني بر هدف و داراي سيستم‌هاي فعال و هماهنگ بوده و با محيط خارجي ارتباط دارد. در گذشته، هنگامي كه محيط نسبتاً باثبات بود، بيشتر سازمان‌ها براي بهره‌برداري از فرصت‌هاي پيش آمده، به تغييرات تدريجي و اندك اكتفا مي‌كردند. ولي با گذشت زمان، در سراسر دنيا سازمان‌ها دريافته‌اند كه فقط تغييرات تدريجي راهگشاي مشكلات كنوني سازمان‌ها نيست و گاهي براي بقاي سازمان، لازم است تغييراتي به صورت اساسي و زيربنايي در سازمان ايجاد شود. در اين ميان، موفقيت و پويايي سازمان‌هاي اطلاعاتي نيز به عوامل بسياري بستگي دارد كه برخي از مهم‌ترين آنها داشتن راهبرد مناسب، فرهنگ سازماني توسعه يافته، اشراف بر محيط، منابع و نيروي انساني كارآمد، با انگيزه و وفادار به نظام و پايبند به ارزش‌هاي ديني، حكومتي و ملي و نيز ساختار مناسب، پويا و انعطاف‌پذير مي‌‌‌‌‌‌‌‌باشد كه مي‌توان در نهايت با عنوان مهندسي‌مجدد، از آنها ياد نمود. مهندسي‌مجدد (PR) روندي است كه در آن وظيفه‌هاي فعلي سازمان، جاي خود را با فرآيندهاي اصلي كسب و كار و رقابت عوض كرده و بنابراين، سازمان‌ها را از حالت وظيفه‌گرايي به سوي فرآيند محوري حركت مي‌دهد. از اين رو، در اين مقاله برآنيم تا اين مفهوم را با رويكردي ويژه در مورد سازمان‌هاي اطلاعاتي و با ديدگاهي اطلاعاتي، مورد برسي قرار داده و راهكاري جهت اجراي مهندسي‌مجدد در ساختار سازمان‌هاي اطلاعاتي بيان كنيم. در اين راستا، ابتدا به كلياتي در مورد مفهوم، تاريخچه، الزامات و نحوه عملكرد مهندسي‌مجدد پرداخته و در ادامه تجربيات مهندسي‌مجدد در ايران، به عوامل موثر و روش‌هاي پرداخته و در نهايت؛ با توجه به ساختار سازمان‌هاي اطلاعاتي، نحوه اجرا و مراحل اجراي اين مهم در اين گونه سازمان‌ها را تشريح كنيم.