بررسي سطح كنترل قندخون بيماران ديابتيك مراجعه كننده به دانشكده دندانپزشكي زاهدان (ايران) در سال 1384

چكيده: در حال حاضر بيماري ديابت يكي از مشكلات اساسي در تمام كشورهاي دنيا مي‏باشد. با توجه به افزايش شيوع ديابت، دندانپزشكان نيز به عنوان عضوي از تيم بهداشتي در كشف موارد جديد ديابت و ارايه خدمات دنداني به اين بيماران نقش بسزايي دارند. با توجه به اهميت سطح كنترل قندخون در طرح درمان دندانپزشكي بيماران مبتلا به ديابت و ارتباط قوي بين بروز عوارض دهاني و سطح كنترل قندخون، اين مطالعه با هدف بررسي سطح كنترل قندخون بيماران ديابتيك قبل از انجام اقدامات دندانپزشكي انجام گرفت. در اين مطالعه توصيفي-تحليلي، 100 بيمار ديابتيك مراجعه كننده به بخش بيماري‏هاي دهان دانشكده دندانپزشكي زاهدان در طي ماه‏هاي ارديبهشت تا اسفند سال 1384 وارد مطالعه شدند. پس از آگاهي بيماران از مطالعه و اخذ رضايت‏نامه، يك نمونه خون وريدي جهت تعيين ميزان HbA1c از بيمار گرفته شد و با حفظ شرايط استاندارد به آزمايشگاه ارسال گرديد. سپس سطح كيفي كنترل قندخون (خوب، متوسط و ضعيف) بيماران بر اساس ميزان HbA1c مشخص گرديد. داده‌هاي بدست آمده با استفاده از آزمون‏هاي آماري من ويتني، كاي دو، كروسكال واليس و t مستقل تجزيه و تحليل آماري شدند. از 100 بيمار مورد مطالعه، 5% داراي سطح كنترل قند عالي (6%HbA1c < )، 32 درصد داراي سطح كنترل قند خوب (5/7%??HbA1c6%)، 28 درصد داراي سطح كنترل قند متوسط (9/8%?HbA1c?6/7%) و 35 درصد داراي سطح كنترل قند ضعيف (20 > HbA1c > 9%) بودند. آزمون‏هاي آماري رابطه معني‏داري را بين سن، جنس، سطح تحصيلات، شغل، طول مدت بيماري و ميزان HbA1c نشان ندادند ولي بين نوع داروي مصرفي و ميزان HbA1c ارتباط آماري معني‏داري وجود داشت (008/0P=).بيماران ديابتيك ممكن است داراي سطح كنترل قندخون مناسبي نباشند، كه در اين صورت نياز به تغيير طرح درمان دندانپزشكي وجود دارد. بنابراين دندانپزشك بايد از سطح كنترل قندخون بيماران قبل از انجام درمان دندانپزشكي مطلع باشد