ميزان انطباق برنامه‌هاي آموزشي مداوم با نيازهاي حرفه‌اي پزشكي از ديدگاه پزشكان عمومي شهر كرمانشاه (1381)

Continuing Medical Education (CME) Programs Efficiency and Needs of General Practitioners (GPs) (Kermanshah 2003)

سابقه وهدف: امروزه آموزش مداوم به‌عنوان يك ضرورت اجتناب‌ناپذير مطرح است و سيستم آن به منظور حفظ و ارتقاي دانش جامعه پزشكي طراحي و پيوسته در حال تكميل مي‌باشد. اولين قدم در طراحي برنامه‌هاي آموزش مداوم ، تعيين نيازهاي آموزشي افراد است. نيازسنجي در ارتباط با برنامه‌هاي آموزش مداوم به‌عنوان كاري مرسوم به‌صورت منسجم در سطح كشور انجام نشده و عمدتاً از نظر متخصصان به‌عنوان تشخيص نياز استفاده شده است؛ لذا اين پژوهش با هدف بررسي ميزان انطباق برنامه‌هاي آموزشي مداوم با نيازهاي حرفه‌اي پزشكان طراحي و اجرا شده است. مواد و روش‌ها: اين مطالعه به‌صورت توصيفي مقطعي و با استفاده از پرسشنامه در روي 208 پزشك عمومي شاغل در شهر كرمانشاه انجام شد. روايي پرسشنامه با استفاده از روايي محتوا و پايايي آن از روش كل-جز و تعيين ضريب همبستگي اسپيرمن بين نمره كل و تك تك سوالات به‌دست آمد. روش نمونه‌گيري تصادفي سيستماتيك بود. افراد بعد از تكميل مشخصات جمعيت شناختي، ميزان انطباق برنامه‌هاي آموزشي را با نيازهاي مهارتي خود كه در سه قسمت نيازهاي بهداشتي (شامل اپيدميولوژي و پيشگيري از بيماري‌ها)، درماني (شامل درمان بيماري‌هاي رايج، تازه‌هاي پزشكي، پيشگيري ثانويه، تداخلات دارويي، عوارض ناخواسته داروها)، تشخيصي (شامل رويكرد تشخيصي، تفسير آزمايش‌هاي پاراكلينيك، تشخيص افتراقي، مهارت گرفتن شرح حال) تنظيم و در غالب 12 سوال عنوان شده بود، بيان كردند. پاسخ‌ها در مقياس ليكرت و در پنج قسمت از خيلي ضعيف تا خيلي زياد طراحي شده بود. تجزيه وتحليل داده‌ها به‌كمك رايانه و با استفاده از آمار توصيفي (ميانگين، فراواني و درصد) وجداول تك بعدي و دو بعدي انجام شد. يافته‌ها: از بين نمونه‌ها تقريباً 70 درصد مذكر و 30 درصد مونث بودند. 76 درصد از افراد حداقل در طول 2 سال اخير در يكي از برنامه‌هاي آموزشي شركت كرده بودند. اين برنامه‌ها در 21 درصد موارد با نيازهاي تشخيصي، 25 درصد با نيازهاي درماني و 8/16درصد با نيازهاي بهداشتي منطبق بود. بحث: ميزان انطباق ضعيف برنامه‌هاي آموزش مداوم با نيازهاي مهارتي مخاطبين، ضرورت بازنگري در برنامه آموزش مداوم را كه به‌صورت مدون و در قالب مشخص از سال‌ها پيش در دست اجراست، نشان مي‌دهد. به‌كمك برنامه‌ريزي در رفع نيازهاي مهارتي مي‌توان ديد جامعه‌نگر را در پزشكان عمومي درخصوص مسايل بهداشت جامعه و مداواي بيماران ارتقا بخشيد و گامي در جهت افزايش سلامت جامعه برداشت.