رويكردي معنوي به مديريت در بخش عمومي

Spirituality In Public Sector Management

پس از يك دوره غلبه رخوت، ترديد و غفلت به نظر مي‌رسد كه پژوهش‌هاي سازمان‌محور در طول يك دهه گذشته علاقه فزاينده‌اي را نسبت به نقش دين و معنويت در مديريت سازمان‌ها معطوف داشته‌اند. در همين راستا مطالعه نقش معنويت‌گرايي در سازمان‌هاي بخش عمومي و دولتي به علت ماهيت ويژه آنها كه متوجه منافع عمومي است، قابل توجه و تامل ‌برانگيز است. معنويت‌گرايي و گرايش‌هاي ديني در نگرش‌هاي اخلاقي، منطق اخلاقي و رفتار مديريتي بسياري از مديران بخش عمومي (دولتي) هويدا و اثرگذار است. با اينحال تاكنون تنها اندكي از انديشمندان حوزه مديريت به اهميت نقشي كه معنويت‌گرايي در نظام مديريت دولتي ايفا مي‌كند، پي برده‌اند. اين مقاله كنكاشي است پيرامون علاقه‌مندي و گرايش‌ روزافزون سازمان‌ها به مطالعه تاثير معنويت در حيات سازماني با رويكردي به جايگاه و نقش معنويت در سازمان‌هاي بخش عمومي. در واقع با طرح ديدگاه‌ها و رويكردهاي گوناگون موجود در اين عرصه تلاش مي‌شود تا تبيين نسبتاً جامعي از معنويت‌گرايي و تاثيرات احتمالي آن بر ابعاد مختلف حيات اجتماعي و سازماني (با محوريت بخش عمومي و دولتي)، ارايه شود.

After a period of negligece and hesitation, organizational studies during the last decade, increasingly have shown interest to the role of religion and spirituality in organization management. Therefore, studying spirituality in public and governmental organizations, considering their special nature and impact on public interests is vital and notable. Spirituality and religion inclinations are obvious and influential in ethical attitudes, ethical logic and managerial behavior of many public managers. However, sofar few management scholars have specified the important role of religion and spirituality in public administration systems. This paper investigates the increasing tendency of organizations to study the effect of spirituality in public sector organizations. Furthermore, it also looks for a proper and comprehencive definition of this phenomenon through discussing different approaches and opinions in this regard.