بررسي قابليت هضم دانه جو فرآوري شده با روش هاي مختلف با استفاده از روش توليد گاز و دو منبع آنزيم ميكروبي

چكيده در اين مطالعه از روش توليد گاز و دو منبع آنزيم ميكروبي (ليكور شكمبه و مدفوع گوسفند) براي بررسي تاثير چهار نوع روش فرآوري (تف دادن، آسياب كردن، ميكروويو و پولكي كردن با بخار) بر قابليت هضم دانه جو استفاده شد. همچنين ميزان كارايي استفاده از ليكور مدفوع براي استفاده در روش توليد گاز مورد ارزيابي قرار گرفت. 300 ميلي گرم از هر نمونه خوراك يك بار با ليكور شكمبه و يك بار با ليكور مدفوع به همراه بافر انكوباسيون گرديد و ميزان توليد گاز در ساعات 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24، 36 و 48 اندازه گيري شد. داده هاي بدست آمده در قالب يك طرح كاملا تصادفي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه ميزان توليد گاز در 48 ساعت هنگام استفاده از مايع شكمبه به عنوان منبع ميكروبي در فرآوري هاي پولكي كردن با بخار و اشعه مايكروويو به ترتيب كمترين ( 14/239 ميلي ليتر در گرم ماده خشك ) و بيشترين ( 9/275 ميلي ليتر در گرم ماده خشك ) بوده است ولي ميزان توليد گاز در 48 ساعت، هنگام استفاده از مدفوع به عنوان منبع ميكروبي تفاوت معني داري بين تيمار وجود نداشت. همچنين ضريب تبيين زيادي (9/0 r2=) بين ميزان توليد گاز (ميلي ليتر در ميلي گرم ماده خشك) با استفاده از ليكور مدفوع و شكمبه وجود داشت. ماده آلي قابل هضم در فرآوري ميكرو ويو و بدون فرآوري بيشترين ( به ترتيب 14/65 و 65 درصد) و در فرآوري هاي تف دادن و پولكي كردن با بخار كمترين ( به ترتيب 21/58 و 83/57 درصد ) بود. با توجه به نتايج حاصله براي كاهش نقصان ناشي از تخمير سريع نشاسته در شكمبه ميتوان از فرآوري هايي نظير پولكي كردن همراه با بخار و يا تف دادن بهره جست. همچنين ميتوان از ليكور مدفوع به عنوان جايگزين مناسبي براي مايع شكمبه در روش توليد گاز استفاده كرد كه به كاهش هزينه هاي اينگونه آزمايش ها مي انجامد.