بررسي سازگاري‌هاي عصبي درون عضلاني و برون عضلاني پس از تمرينات قدرتي ايزوتونيك در اندام تحتاني

Intramuscular and Intermuscular Neural Adaptation after Isotonic Strength Training in Lower Limb

هدف از اين پژوهش بررسي سازگاري‌هاي عصبي درون عضلاني و برون عضلاني، پس از تمرينات قدرتي ايزوتونيك در اندام تحتاني بود. آزمودني‌هاي اين تحقيق را 30 دانشجوي مرد ورزشكار با دامنه سني 37/1 72/21 سال، ميانگين قد 40/5 90/173 سانتي‌متر و ميانگين وزن 25/6 27/74 كيلوگرم و سابقه ورزشي 12/1 6/2 سال تشكيل مي‌دادند كه هيچ‌گونه سابقه آسيب‌ديدگي در مفاصل زانو، مچ پا، عضله دوقلو و ديگر عضلات و تاندون‌هاي درگير در حركت پلانتار فلكشن نداشتند. آزمودني‌ها به صورت تصادفي به دو گروه تجربي تمرينات قدرتي با وزنه (15=n) و گروه كنترل (15=n) تقسيم شدند. اطلاعات الكتروميوگرافي (انتگرال الكتروميوگرافي، IEMG) عضلات دوقلو و ساقي قدامي پاي برتر آزمودني‌ها در خلال حركت پلانتا رفلكشن در پيش آزمون و پس آزمون بررسي شد. همه اندازه‌گيري‌هاي الكتروميوگرافي با اعمال حداكثر انقباض ارادي توسط آزمودني‌ها انجام شد. گروه تجربي حركت بلندشدن روي پنجه پا را سه جلسه در هفته، به مدت هشت هفته انجام داد. براي تعيين تفاوت آماري در متغيرهاي تحقيق از آزمون t استودنت در سطح معني داري 05/0P? استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين اندازه‌گيري‌هاي IEMG عضله موافق (دوقلو) و مخالف (ساقي قدامي) گروه كنترل و تجربي در پس‌آزمون تفاوت معني-داري وجود دارد و گروه تجربي افزايش معني داري در پارامترهاي مورد نظر، نسبت به گروه كنترل نشان داد. نتايج كلي اين تحقيق نشان داد زماني كه ورزشكار تحريك تمريني جديدي را از سر مي‌گيرد، سازگاري‌هاي عصبي درون‌عضلاني شامل افزايش به كار گيري واحد حركتي، ميزان و مدت آتش‌باري اين واحدها و سرعت توسعه نيرو و سازگاري‌هاي عصبي برون عضلاني (كاهش هم‌كنشي عضله مخالف) در عضله شكل مي‌گيرد. در نتيجه، با توسعه قدرت فعال‌سازي واحدهاي حركتي عضله موافق افزايش يافته و از طرفي، فعاليت عضله مخالف حين عمل عضله موافق كاهش مي‌يابد.

The purpose of this study was to investigate the intramuscular and intermuscular neural adaptation after isotonic strength training in lower limb. Thirty male college athletes (age, 21.72±1.37 years; height, 173.9±5.4 cm; weight, 74.27±6.25 kg; sport history, 2.6±1.12 years) with no history of knee, ankle and tendon injuries and injuries of muscles involved in plantar flexion movement participated in this study. The subjects were randomly assigned to strength training (n=15) and control (n=15) groups. Baseline electromyography (EMG) data (IEMG) from the gastrocnemius (GAS) and tibialis anterior (TA) muscles of the dominant leg during plantar flexion movement were measured prior to training. All EMG measurements were recorded at maximal voluntary contraction (MVC). The experimental group performed calf raise movement 2-3 sessions per week for 8 weeks. During this period, subjects in control group did not perform any specific type of exercise. At the end of training period all measurements were repeated (post-test). To determine the statistical difference in variables of the study the t-student test was used at significant level of P?0.05. The results of this study indicated that there is a significant difference between the post-test IEMG for two groups. The experimental group showed a significant increase in agonist (GAS) muscle IEMG, but significant decrease in antagonist (TA) muscle IEMG than control group. It was concluded that intramuscular neural adaptation including increases in motor unit recruitment, firing rate, firing duration, propagation velocity and intermuscular neural adaptation (decrease of antagonist muscle coactivation) occur in trained athletes when a new training stimulus is implemented. Consequently, with improving the strength, activation of motor units in agonist muscle is increased, whereas antagonist muscle coactivation is decreased.