نزول و صعود روح رحماني در شعر حجّـت حق ابن سينا حكيم مشّايي و شيخ اشراق شهاب الدين سهروردي حكيم اشراقي

" وَنَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحي" كه انسان را فرستاديم بيرون جمال خويش برصحرا نهاديم حجـّـةالحقّ وشرف‌الملك وامام الحكماي، الشيخ‌الرييس حسين بن‌عبدالله‌بن‌حسن بن‌عليّ بن سينا، حكيم مشايي وابوالفتوح شهاب الدّين، يحيي بن حبش بن اميرك السهروردي رادرنزول و صعود روح رحماني ونفس ناطقه انساني و برعالم نفس حيواني و عالم ناسوت جسماني و نيز بازگشت آن به عالم قدس سبحاني ولاهوت وهاهوت يزداني دوقصيده عينيّه و حاييّه است كه نگارنده در پرتو خورشيد قرآن درباره روح و نزول وصعود آن وحقيقت محمديه به نثر و نظم شرحي پرداخته و قصيده عينيّه ابن سينا را درباره هبوط روح آورده واز دو ترجمه و شرح منظوم اثر دانشمند و مفسر علامه شادروان سيّد محمّد حسين انوار شيرازي و حكيم علامه حايري مازندراني ياد كرده است. هَبَطَتْ اليكَ مِنَ المحلِّ الارفعِ ورقـايُ ذاتُ تـعزُّزٍ و تـَمَنُّعِ شد طاير فرخنده اي از آسمان در جسم تو بگزيد جا وگشت جان سوي تو از فراز گشت روان با فرّ و ناز آن كشيده ميان ابداً تَحِنُّ اليكُمُ الارواحُ و وِصالُكُم ريـحانُها والرّاحُ شوق ديدار شما اي قُدسيان در جان ماست وصْلتان شادي ما و باده و ريحان ماست بال بگشوده مرغ جان سويت تا زند بال بر سر كويت