بررسي روند تغييرات شاخص خشكي در نيمه جنوبي ايران

هدف از انجام اين مطالعه بررسي روند تغييرات هم زمان بارندگي و تبخير و تعرق در قالب شاخص خشكي براي نيمه جنوبي كشور است. دوره آماري مورد مطالعه در اين تحقيق مربوط به سال هاي 1961 تا 2000 در نظر گرفته شد. نتايج اوليه مربوط به سري زماني داده هاي ده ايستگاه سينوپتيك مشخص كرد كه تبخير و تعرق تغييرات كمتري نسبت به دو عامل بارش و شاخص خشكي داشت. در مرحله بعد با اعمال آزمون ناپارامتري من كندال روند تغييرات هر يك از عامل هاي فوق مشخص گرديد. نتايج نشان داد كه در اكثر ايستگاه ها در طول 40 سال روند بارش افزايشي و روند تبخير و تعرق كاهشي بود. روند بارش و شاخص خشكي و در حدود 70 درصد از ايستگاه ها و تبخير و تعرق در حدود 90 درصد از ايستگاه ها معني دار بود. تحليل هاي روند مرتبط با شاخص خشكي ثابت نمود كه اقليم اكثر ايستگاه ها (80 درصد) تا حدودي به اقليم مرطوب تمايل داشتند. نمودارهاي روند من كندال در تمامي ايستگاه ها شروع تغييرات به صورت ناگهاني را از حدود سال 1963 نشان داد. حداكثر و حداقل مقادير معني دار روند هر سه عامل به ايستگاه هاي اصفهان و اهواز با دو اقليم متفاوت استپي و بياياني تعلق داشت.