تاثير باكتريهاي محّرك رشد و قارچ ميكوريز بر رشد و جذب روي توسط ذرت در يك خاك آلوده به روي

افزايش فعّاليت ميكروبي در خاك و استفاده از روابط همزيستي و سينرژيستي بين باكتري هاي محّرك رشد گياه (PGPR)، ميكوريزها و گياهان در شرايط آلايندگي ناشي از فلزات سنگين و پالايش اراضي آلوده يك راهكار مديريتي سودمند و اقتصادي به شمار مي‌آيد. براي اين منظور يك آزمايش گلخانه اي با استفاده از گياه بذر ذرت رقم سينگل كراس 704 به صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي در 3 تكرار و با دو فاكتور تيمار آلودگي روي (صفر، 100، 200 و 300 ميلي گرم در كيلوگرم خاك) و تيمار تلقيح ميكروبي شامل بدون تلقيح (C)، تلقيح باكتريايي (B)، تلقيح ميكوريزي (F) و تلقيح توام باكتريايي و ميكوريزي (BF) اجرا شد. پس از گذشت 14 هفته وزن خشك اندام هاي هوايي، ريشه‌ها، غلظت و مقدار روي در آنها اندازه گيري شدند. تجزيه آماري داده ها نشان داد كه تاثير سطوح مختلف روي و تلقيح ميكروبي بر صفات اندازه گيري شده معني دار بود. با افزايش سطوح روي از وزن خشك اندام هوايي كاسته شد (15 درصد) اما غلظت و مقدار روي در اندام هاي هوايي در مقايسه با شرايط بدون مصرف روي به ترتيب 6/2 و 2 برابر افزايش نشان داد بطوري‌كه مقدار روي جذب شده كل از 907 ميكرو‌گرم در تيمار شاهد به 2855 ميكرو‌گرم در گلدان در سطح 300 ميلي گرم در كيلوگرم روي رسيد. تلقيح گياه با تيمارهاي ميكروبي سبب افزايش وزن خشك در مقايسه با گياهان بدون تلقيح شد و بيشترين وزن خشك (6/21 گرم در گلدان) در تيمار باكتري هاي PGPR به دست آمد و 28/2 برابر بيشتر از شرايط بدون تلقيح (6/6 ‌گرم در گلدان) بود. تلقيح ميكروبي به‌ويژه با ريزجانداران محرك رشد بطور معني‌داري مقدار كل جذب روي توسط ذرت را نسبت به شرايط بدون تلقيح تا دو برابر افزايش داد. در ميان تيمارهاي ميكروبي، اگر چه تلقيح باكتري هاي سودوموناس غلظت روي در برگ ها را كاهش داد اما با توجه به افزايش بيوماس گياه، منجر به تجمع بيشتر روي در گياه ذرت شدند و با توجه به اين نتايج مي‌توان از اين پتانسيل در افزايش كارايي گياه‌پالايي بهره جست.